வெளிப்படையாக அமைதியானவன் போலத் தோன்றினாலும், உள்ளுக்குள் முற்றிலும் விசித்திரமான குணங்களைக் கொண்டவன் ஸ்டீவன். சிறுவயது முதலே தனிமையான வாழ்க்கை நடத்தி வந்த அவனுக்கு நண்பர்கள் யாரும் இல்லை.
மிருகங்களை துன்புறுத்துவதிலும், பூனைகளை கொல்வதிலும் மகிழ்ச்சி கண்டவன் ஸ்டீவன். அவனின் இந்த கொடூரமான குணத்தை அலீஸா உணர்ந்தது மிகவும் தாமதமாகத்தான்.
திருமணம் முடிந்து அதிக நாட்கள் ஆகுமுன் அலீஸா கர்ப்பமாகினாள்.
ஆனால் குழந்தைகள் பிறப்பது ஸ்டீவனுக்கு விருப்பமில்லை. குழந்தை பிறந்ததும் அவனின் கொடூரம் வெளிப்பட்டது. குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்கும் போதெல்லாம் அவனுக்கு கோபம் வந்தது. ஒருமுறை அழுகையை நிறுத்துவதற்காக அந்த பச்சிளம் குழந்தையை ஒரு கூலர் பெட்டிக்குள் அடைத்து வைத்தான்.
கணவனின் கொடூரத்தால் குழந்தையின் உயிர் ஆபத்தில் இருப்பதாக பயந்த அலீஸா, எட்டு மாதமே ஆன அந்த பெண் குழந்தையை தத்தெடுப்புக்கு (Adoption) வேறொருவரிடம் ஒப்படைத்தாள்.
ஸ்டீவனின் கொடூரத்திலிருந்து மகளாவது தப்பிக்கட்டும் என்பதே அந்தத் தாயின் பிரார்த்தனை.
ஆண்டுகள் கடந்தன. அலீஸாவுக்கும் ஸ்டீவனுக்கும் பின்னர் மேலும் இரண்டு பெண் குழந்தைகள் பிறந்தனர். ஒரு மகளை இழந்தபோதும், ஸ்டீவனின் குணத்தில் எந்த மாற்றமும் ஏற்படவில்லை.
குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தை நினைத்து அலீஸா அந்த நரக வாழ்க்கையை தொடர்ந்தாள்.
இதற்கிடையில், விதி வேறு ஒரு வடிவில் அவர்களின் வாழ்க்கைக்குள் மீண்டும் வந்தது. தத்தெடுக்கப்பட்ட மகள் கேட்டி, வளர்ந்தபின் தனது உண்மையான பெற்றோர்களைத் தேடத் தொடங்கினாள்.
18 வயதில் ஃபேஸ்புக் மூலம் அவள் தன் அப்பாவையும் அம்மாவையும் கண்டுபிடித்தாள். கேட்டியின் மீள்வரவு அலீஸாவுக்கு அளவற்ற மகிழ்ச்சியை அளித்தது. நல்ல முறையில் வளர்க்கப்பட்ட, மாணவியான மகளைப் பார்த்தபோது அவர்களுக்கு பெருமை ஏற்பட்டது.
ஆனால், விஷயங்கள் அலீஸா நினைத்தபடி நடைபெறவில்லை. ஸ்டீவனுக்கும் கேட்டிக்கும் இடையிலான நெருக்கம் மெதுவாக எல்லைகளைத் தாண்டத் தொடங்கியது. தந்தை–மகள் உறவை மீறி, இருவரும் காதலில் இருப்பதை உணர்ந்த அலீஸா முற்றிலும் உடைந்துபோனாள்.
இறுதியில் வழியில்லாமல், இளைய இரண்டு குழந்தைகளையும் கூட்டிக்கொண்டு அவள் அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள்.
அலீஸா சென்ற பிறகு, ஸ்டீவனும் கேட்டியும் சுதந்திரமாகிவிட்டனர். உலகை அதிர்ச்சியடையச் செய்து, தந்தையும் மகளும் திருமணம் செய்துகொண்டனர்.
அவர்கள் வேறு ஒரு மாநிலத்துக்கு குடிபெயர்ந்தனர். அந்த உறவில் அவர்களுக்கு ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அதிக காலம் செல்லும் முன் கேட்டி மீண்டும் கர்ப்பமாகினாள்.
ஆனால் காலம் நகர்ந்தபோது, தன் தாய் அனுபவித்த அதே துன்பங்களையே தானும் அனுபவிப்பதை கேட்டி உணர்ந்தாள். ஸ்டீவனின் அன்பு வெறும் போலி என்றும், அவன் ஒரு மனநோயாளி என்றும் அவளுக்கு புரிந்தது.
தான் சிக்கிக்கொண்ட அந்தப் பெரும் சதிக் குழியிலிருந்து தப்பிக்க கேட்டி முடிவு செய்தாள். தன்னை தத்தெடுத்து வளர்த்த பெற்றோருக்கு அவள் தகவல் தெரிவித்தாள். கணவனாகிய தந்தையை விட்டுவிட்டு, தன் குழந்தையுடன் புதிய வாழ்க்கை தொடங்க வேண்டும் என்று அவள் விரும்பினாள்.
ஆனால் ஸ்டீவன் அதற்கு சம்மதிக்கவில்லை.
இறுதியில் அந்தப் பேரழிவு நாள் வந்தடைந்தது. தன்னை விட்டு சென்ற கேட்டியிடம் கொண்ட வெறுப்பு ஸ்டீவனின் கண்களை மறைத்தது. முதலில் அவன் செய்தது, தங்களுக்கு பிறந்த அந்த பச்சிளம் குழந்தையை கொடூரமாகக் கொன்றதுதான்.
அதன் பின்னர், 600 மைல்கள் தூரத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த கேட்டியைத் தேடி அவன் காரில் புறப்பட்டான்.
கேட்டியும், அவளை வளர்த்த தந்தையும் காரில் வரும்போது ஸ்டீவன் அவர்களைத் தடுத்தான்.
துப்பாக்கியுடன் பாய்ந்து இறங்கி, கேட்டியையும் வளர்ப்பு தந்தையையும் சுட்டுக் கொன்றான். இறுதியில், செய்த பாவங்களின் சுமையைத் தாங்க முடியாமல் ஸ்டீவன் தன்னைத் தானே சுட்டுக் கொண்டு உயிரை முடித்தான்.
தந்தையும் மகளும் கணவன்–மனைவியாக இருந்த, கேள்விப்படாத அந்தத் துயரக் கதை, அங்கே ரத்தத்தில் நனைந்த முடிவை கண்டது. மனநிலை பாதிக்கப்பட்ட ஒரு மனிதனின் கதையும், அன்பைத் தேடி வந்து இறுதியில் பேரழிவுக்குப் பலியான ஒரு மகளின் கதையும், இன்றும் ஒரு பெரும் அதிர்ச்சியாகவே நிலைத்து நிற்கிறது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக