| எல்லாரும் அட்டுகுட்டியை மண் குடத்துக்குள்ளாலை எடுக்க ட்ரை பண்ணியும் எடுக்கேலாமல் போய் சின்னதம்பியரிட்டை போய் ஐடியா கேட்டினம். சின்னத்தம்பியர் எப்பவும் யானையிலை நேரை ஸ்பொட்டுக்கு போய் தான் ஐடியாக்களை குடுக்கிறது வழக்கம் . சின்னதம்பியரும் யானையிலை பிரச்னை நடந்த இடத்துக்கு போனார் . அவற்ரை கெட்டகாலம் அவர் வந்த யானை வீட்டு மதிலுக்குள்ளாலை போகேலாமல் போச்சுது .
உடனை சின்னதம்பியர் கீழை இருந்த ஆக்களை பாத்து மதிலை உடைக்க சொல்லி சொன்னார் . இப்ப அவற்றை யானை வலு கிளீனாய் ஆட்டுக்குட்டி பிரச்னை பட்ட இடத்துக்கு போச்சுது. அங்கை ஆட்டுக்குட்டி மண் குடத்துக்கை தலையை குடுத்த வேதனையிலை கத்திது . சனம் சினதம்பியரை என்ன செய்யலாம் எண்டு ஐடியா கேட்டுதுகள் . அப்ப வலு விலாசமாய் சினதம்பியர் சொன்னார் , " ஆட்டுக்குடியின்ரை தலையை வெட்டுங்கோ " எண்டு . சனமும் வெட்ட மண் குடமும் அட்டுகுட்டியின்ரை தலையும் தரையிலை விழுந்திது . ஐடியா கேட்ட சனம் குழம்பீட்டுதுகள். " இப்ப மண்குடத்தை எப்பிடி சின்னத்தம்பியர் குட்டியின்ரை தலையிலை இருந்து எடுக்கிறது "?? எண்டு சனம் கேக்க சின்னதம்பியர் பேந்தும் எடுப்புசாய்ப்பாய் சொன்னார் , " மண் குடத்தை உடைச்சு விடுங்கோடாப்பா " எண்டு . இது எப்பிடி இருக்கு நான் படிச்சு கொண்டிருக்கிற சோபா சக்தியின் " பஞ்சத்துக்கு புலி " எண்ட கதையிலை வந்த ஒரு பகுதி . அதை என்ரை வசன நடயிலை மாத்தியிருக்கிறன் . கோமகன் பாரதியாரின் கடைசி நாள்கள்.
 பாரதி ஆய்வாளரான ரா.அ. பத்மநாபன், பாரதியின் அரிய புகைப்படங்கள்,
அவரைச் சார்ந்திருந்தோரின் புகைப்படங்கள் ஆகியவற்றோடு வேறு யாரும் அறிந்திராத பல
தகவல்களையும் சேர்த்துத் தொகுத்து, சித்திர பாரதி என்ற நூலை வெளியிட்டார். 1957ல் முதலில் வெளியான இந்த நூலில், பாரதியாரின் கடைசி சில
தினங்கள் எப்படியிருந்தன என்ற தகவல்களை மிக நுணுக்கமாகத் தொகுத்திருக்கிறார் அவர்.
அதிலிருந்து சில பகுதிகள்: 1921ஆம் ஆண்டில் திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி கோவிலில் ஒரு பெரிய யானை இருந்தது. அதைக் கோவிலுக்கு வெளியே கட்டி வைத்திருப்பார்கள். பாரதி அந்த யானையை சகோதரனாக பாவிப்பார். கையில் எடுத்துச் செல்லும் பழம், தேங்காயை யானையிடம் தாமே நீட்டி, அது உண்பதைக் கண்டு மகிழ்வார்.  அந்த யானைக்கு ஜூன் மாதம் திடீரென மதம் பிடித்துவிட்டது. அதை
சங்கிலியால் பிணைத்து கோவில் முன்பாகக் கட்டிப்போட்டிருந்தார்கள். வழக்கம்போல
தேங்காய், பழத்துடன் யானையைத் தேடிக்கொண்டு வந்தார் பாரதி. "சகோதரா இந்தா
பழம், தேங்காய்" என்று அன்புடன் நெருங்கி கையை நீட்டினார். யானை அதை
வாங்கத்தான் வந்ததோ, மதத் திமிரில் தட்டிவிடத்தான் செய்ததோ தெரியவில்லை. தும்பிக்
கையை வீசியது. அடுத்த கணம் பாரதி யானையின் காலடியில் மூர்ச்சித்துக் கிடந்தார்.மக்கள்
இன்னது செய்வதென்று தெரியாமல் தவித்தனர். 'யானை காலடியில் பாரதி கிடக்கிறார்' என்ற
செய்தி திருவல்லிக்கேணி முழுவதும் தீப்போல பரவியது. எங்கோ இருந்த குவளைக் கண்ணன்
காதிலும் விழுந்தது. ஓடோடி வந்த குவளைக் கண்ணன், யானை இருந்த இரும்புக் கிராதிக்
கோட்டத்திற்குள் ஒரே பாய்ச்சலாகப் பாய்ந்தார். ரத்தப் பிரவாகத்தில் கிடந்த பாரதியை
எடுத்து நிமிர்த்தி, தோளில் சார்த்திக்கொண்டு வெளியே கொண்டுவந்து சேர்த்தார்.. பாரதியை மண்டயம் ஸ்ரீநிவாஸாச்சாரியார் மற்றும் சிலரும் ஒரு
வண்டியில் வைத்து ராயப்பேட்டை மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்றார்கள். பாரதிக்கு
உடம்பெல்லாம் காயம். ஏற்கனவே பூஞ்சையான உடலில் மரண வேதனையை உண்டாக்கின. பாரதி சில
நாட்கள் வலியால் அவதிப்பட்டார். ஆனால், விரைவில் குணமாகிவிட்டார். யானை சம்பவம் நடந்தது ஜூன் மாதத்தில். அதன் பின் பாரதி ஜூலை,
ஆகஸ்ட் மாதங்கள் சுதேசமித்திரனில் வேலைக்குப் போய்வந்துள்ளார்.
திருவல்லிக்கேணியில் தேசிய வீதி பஜனை நடத்தியிருக்கிறார். பொதுக் கூட்டங்களுக்குப்
போயிருக்கிறார். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஆகஸ்ட் மாதத்தில் வெளியூர்ப் பயணமும்
மேற்கொண்டுள்ளார். ஈரோடு கருங்கல்பாளையத்தில் பேசிவிட்டுத் திரும்பிவந்து, தமது
ஈரோடு விஜயம் குறித்து 'மித்திரனு'க்கு தாமே எழுதித்தந்துள்ளார். ஆகவே, பாரதியார் யானை அடித்து மரணமடையவில்லை.  (பாரதியை அடித்த அந்த கோவில் யானையின் பெயர் அர்ஜுனன். வயது 40.
இந்த சம்பவம் நடந்து இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 1923 ஆகஸ்ட்டில் அந்த யானை
இறந்துபோனது.) திருவல்லிக்கேணி துளசிங்கப் பெருமாள் கோவில் தெருவில் பாரதியார் கடைசியாக வாழ்ந்து உயிர்நீத்த வீடு. டாக்டர் நஞ்சுண்ட ராவ் கட்டியது. 1921 செப்டம்பர் முதல் தேதி பாரதிக்கு
வயிற்றுப் போக்கு ஏற்பட்டது. விரைவில் அது ரத்தக் கடுப்பாக மாறியது. பாரதியின்
உடல் நலமின்மை பல நண்பர்களுக்கு தாமதமாகவே தெரிந்தது. தேசபக்தி நாளிதழில் வெளியான, தாம் எழுதாத தலையங்கத்திற்காக
தண்டிக்கப்பட்டு சிறைக்குப் போய்க்கொண்டிருந்த வ.வே.சு. ஐயர், காவலர்கள் துணையுடன்
செப்டம்பர் 11ஆம் தேதியன்று, பாரதியைப் பார்க்க வந்தார். பரிவுடன் சில நல்ல வார்த்தைகளைச் சொல்லிச் சென்றார். அதன் பின்
பரலி சு. நெல்லையப்பர், நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி, லக்ஷ்மண ஐயர் என்ற உறவினர் ஆகியோர்
பாரதி வீட்டில் கவலையுடன் இருந்தனர். ஆந்திர கேசரி டி. பிரகாசத்தின் தம்பி ஒரு
ஹோமியோபதி வைத்தியரை அழைத்துவந்தார். அப்போது நடந்ததை நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி சொல்கிறார்:
"மருத்துவர், பாரதியை நெருங்கி என்ன செய்கிறது என்று கேட்டார். பாரதிக்கு ஒரே
கோபம் வந்துவிட்டது. "யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை? எனக்கொன்றும் உடம்பு
அசௌகரியம் இல்லை. உங்களை யார் இங்கே அழைத்தது? என்னைச் சும்மாவிட்டுப்
போங்கள்" என்று இரைந்தார். வேறு வழியின்றி மருத்துவர் போய்விட்டார்." பாரதியின் உடல்நிலையை முன்னிட்டு நீலகண்டன், நெல்லையப்பர், லக்ஷ்மண
ஐயர் மூவரும் இரவை பாரதி வீட்டில் கழிப்பதென்று தீர்மானித்தார்கள். செப்டம்பர் 11ஆம் தேதி இரவில் அங்கிருந்த நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி
கூறுகிறார்: "அன்றிரவு பாரதி தமது நண்பர்களிடம் 'அமானுல்லா கானைப் பற்றி ஒரு
வியாசம் எழுதி அலுவலகத்துக்கு எடுத்துக்கொண்டு போக வேண்டும்' என்று
சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். அமானுல்லா கான் அப்போது ஆப்கானிஸ்தானின் மன்னராக
இருந்தவர். சென்னை மாநகராட்சி அளித்த பாரதியின் மரணச் சான்றிதழ். முன் இரவில் பெரும்பாகம் மயக்கத்திலிருந்த
பாரதி இறப்பதற்கு இரண்டு மணி நேரம் முன்னால் சொன்ன இந்த வார்த்தைகளே அவர் பேசிய
கடைசி வார்த்தைகளாகும்". "எங்களுக்குத் தூக்கம் வரவில்லை. அடிக்கடி எழுந்து, எமனுடன்
போராடிக்கொண்டிருந்த பாரதியாரைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தோம். பின்னிரவில் சுமார்
இரண்டு மணிக்கு பாரதியாரின் மூச்சு அடங்கிவிட்டது" என்கிறார் நெல்லையப்பர். பாரதி காலமானது சரியாக இரவு 1.30 மணி. இதனை நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி,
பாரதியின் தூரத்து உறவினர் வி. ஹரிஹர சர்மா ஆகியோர் தெரிவித்துள்ளனர். பாரதியின் மரணச் செய்தியை பொழுது விடிந்ததும் நண்பர்களுக்குச்
சொல்லியனுப்பினார்கள். துரைசாமி ஐயர், வி. ஹரிஹர சர்மா, வி. சக்கரைச்செட்டி,
கிறிஸ்தவப் பாதிரியாகப் புரசைவாக்கத்தில் ஒரு பங்களாவில் குடியிருந்த யதிராஜ்
சுரேந்திரநாத் ஆர்யா, மண்டயம் ஸ்ரீநிவாஸாச்சாரியார், எஸ். திருமலாச்சாரியார்,
குவளை கிருஷ்ணமாச்சாரியார் முதலானோர் வந்தனர். பாரதியார் குடும்பத்திற்கு எப்போதும் ஆதரவு புரிந்துவந்த துரைசாமி
ஐயரே பாரதியின் கடைசி நாள் கிரியைகளுக்கும் உதவி புரிந்தார். "பாரதியாரின் உடலை காலை எட்டு மணிக்கு திருவல்லிக்கேணி
மயானத்திற்கு கொண்டு சென்றோம். நானும் லக்ஷ்மண ஐயரும் குவளை கிருஷ்ணமாச்சாரியார்,
வி. ஹரிஹர சர்மா, ஆர்யா முதலியவர்களும் பாரதியார் பொன்னுடலை சுமந்துசெல்லும்
பாக்கியம் பெற்றோம். பாரதியின் உடல் மிகச் சிறியது. அன்று தீக்கிரையான அவரது உடல் நிறை
சுமார் 100 பவுண்டுக்கும் குறைவாகவே இருக்கும். இன்று உலகம் போற்றும்
கவிச்சக்கரவர்த்தியுடன் அன்று அவரது கடைசி நாளில் திருவல்லிக்கேணி மயானத்திற்குச்
சென்றவர்கள் சுமார் இருபது பேருக்கும் குறைவாகவே இருக்கலாம். பாரதியாரின் பொன்னுடலை அக்னிதேவரிடம் ஒப்புவிக்கு முன்னர் நண்பர்
சுரந்திரநாத் ஆர்யா சிறியதோர் சொற்பொழிவு நிகழ்த்தினார்" என அந்த கடைசி நாளை
நெல்லையப்பர் விவரித்திருக்கிறார். பாரதிக்கு ஆண் பிள்ளை இல்லாததால் யார் அவருக்கு கொள்ளியிடுவது என்ற
பேச்சுவந்தபோது, யாரோ நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி கொள்ளியிடலாமென்று சொன்னார்கள். உடனே அவர், "என்ன நானா? இந்தச் சடங்குகளில் எல்லாம் துளிகூட
நம்பிக்கை இல்லாதவன் நான். என் தகப்பனாராக இருந்தாலும் நான் இந்தச் சடங்குகளைச்
செய்ய மாட்டேன். அப்படியிருக்க பாரதிக்காக நான் செய்வேனென்று எப்படி
நினைத்தீர்கள்?" என்று மறுத்துவிட்டார். முடிவில் பாரதியின் தூரத்து உறவினரான வி. ஹரிஹர சர்மா இறுதி
காரியங்களைச் செய்தார். தென் தமிழ்நாட்டில் சித்திரபாநு கார்த்திகை 27ஆம் தேதி மூல
நட்சத்திரத்தில் (1882 டிசம்பர் 11) தோன்றிய அந்த சித்த புருஷர், சென்னை திருவல்லிக்கேணியில்
துன்மதி வருஷம் ஆவணி மாதம் 27ஆம் தேதி (1921 செப்டம்பர் 12) ஞாயிறன்று அதிகாலை
1.30 மணிக்கு புகழுடல் எய்தினார். அப்போது அவருக்கு வயது 39 கூட நிரம்பவில்லை.
சரியாக 38 வயதும் 9 மாதங்களுமே ஆகியிருந்தன. பாரதி உயிரோடு இருந்த போது அவரையும் அவரின் குடும்பத்தையும் வறுமையின் கோரப் பிடியில் உழல விட்டு, கண்டும் காணாது போலிருந்தது அவரைச் சுற்றி வாழ்ந்திருந்த சமூகம். குனிந்த தலை நிமிராமல் வரும் மனைவி செல்லம்மாளின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு பீடு நடை போட்டு வரும் பாரதியை பைத்தியக்காரன் என செல்லம்மாள் காது படவே சத்தம் போட்டுச் சொல்லி கேலி செய்தது அந்த சமூகம். பாரதி சாதம் சாப்பிடும் முறையே விசித்திரமாக இருக்கும்! சாப்பிட உட்காரும் போதும் ஒரு மஹாராஜா உட்காருவது போல தரையில் உட்காருவார். கட்டை விரல் நடுவிரல் மற்றும் மோதிர விரல் மட்டுமே பயன்படுத்துவார். அவருக்குப் பிடித்த உணவே சுட்ட அப்பளம் தான். வறுமையின் கோரப் பிடியினால் மாதத்தில் பத்து நாட்கள் மட்டுமே ஏதாவது காய்கறி இருக்கும். மற்ற நாட்களில் சுட்ட அப்பளம் தான். பாரதி பார்த்தசாரதி கோயில் யானையால் தாக்கப்பட்டு உடல் நலிவுற்றுக் காலமானதாக இக்கணம் வரை பள்ளிப்பாடங்களிலும் தவறாகச் சொல்லப்படுகிறது. அத்துயர நாளில் பாரதி யானைக்குத் தேங்காய் பழம் கொடுக்கச் சென்ற போது பலரும் தடுத்து எச்சரித்தார்கள். ஆனால் பாரதி நெருங்கிய போது யானை அமைதியாகவே இருந்தது. ஆனால் துதிக்கையால் தேங்காய் பழத்தைப் பற்றாமல் பாரதியின் இடுப்புக்கு மேலே சுற்றி தன் நான்கு கால்களுக்கும் நடுவே வீசியது.. கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் குவளைக்கண்ணன் என்ற பாரதியின் சிநேகிதரான அந்த புண்ணிய ஆத்மா, தன் உயிரையும் பொருட்படுத்தாது யானையின் கால்களுக்கு நடுவே புகுந்து, குனிந்து பாரதியை தன் தோளில் போட்டுக் கொண்டார். யானை நினைத்திருந்தால் தன் கால்களுக்கு நடுவே இருக்கும் இருவரையும் அக்கணமே நசுக்கி சட்னி செய்திருக்க முடியும். ஆனால் தான் பண்ணிய மாபெரும் தவறு அதற்கு உரைத்ததோ என்னவோ அதற்குப் பிறகு அதனிடத்தில் எந்த சலனமும் இல்லை. கீழே பாரதி விழுந்த போது முண்டாசு இருந்ததால் பின்புற மண்டை தப்பியது. ஆனால் கட்டாந்தரையில் விழுந்ததில் முகம், மூக்கு, தோள்பட்டை, முழங்கை மற்றும் முழங்கால்களில் பலத்த ரத்தக்காயத்தோடு பாரதி மயங்கினார். காயம்பட்ட கவிஞனை ராயப்பேட்டை ஆஸ்பத்திரியில் நண்பர் சீனுவாசாச்சாரியார் கொண்டு போய்ச் சேர்த்தார். பகைவனுக்கும் அருளச் சொன்ன பாரதி தன்னைப் பழுதாக்கிய யானையை பழித்தாரா? இல்லவே இல்லை! கொஞ்சம் நினைவு வந்ததும் சொன்னாராம், ''யானை முகவரி தெரியாமல் என்னிடம் மோதி விட்டது. என்ன இருந்தாலும் என்னிடம் இரக்கம் அதிகம் தான். இல்லையென்றால் என்னை உயிரோடு விட்டிருக்குமா?'' அங்கங்களின் காயம் ஆறத் தொடங்கியது. பாரதியும் சுதேசமித்திரன் ஆபீஸூக்கு ஐந்தாறு மாதங்கள் சிரமத்தோடு சென்று வந்தார். காயம் ஆறியதே தவிர, அந்த அதிர்ச்சியோ அவசர வியாதிகளை அழைத்து வந்தது. சீதபேதி பாரதியின் உடலைச் சிதைக்கத் தொடங்கியது. மீண்டும் அதே ராயப்பேட்டை ஆஸ்பத்திரி. செப்டம்பர் 11, அதிகாலை இரண்டு மணி. வெளியேறத் துடிக்கும் உயிரோ பாரதியின் உடலை உதைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. சில நிமிடங்களில் அந்த 39 வருஷக் கவிதைக்கு மரணம் முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. ஒரு யுக எரிமலை எப்படி அணைந்ததோ? ஒரு ஞானக்கடல் எப்படித் தான் வற்றியதோ? குவளைக்கண்ணன், லட்சுமண ஐயர், ஹரிஹர சர்மா, சுரேந்திரநாத் ஆர்யா, நெஞ்சு கனத்துப் போன நெல்லையப்பர் ஐவரின் தோள்களும் அந்த ஞான சூரியனின் சடலத்தைச் சுமந்து கிருஷ்ணாம்பேட்டை மயானம் நோக்கி நடந்தன. இறுதி ஊர்வலத்தின் எண்ணிக்கையோ வெறும் பதினொன்று, சுமந்தவர்களையும் சேர்த்து. மகா கவிஞனுக்கு மரியாதை பார்த்தீரோ? அவர் உடம்பில் மொய்த்த ஈக்களின் எண்ணிக்கையில் கூட ஆட்கள் வரவில்லையே. இது புலிகளை மதிக்காத புழுக்களின் தேசமன்றோ. தூக்கிச் சென்றவர்களோ தோளின் சுமையை இறக்கி வைத்தார்கள். ஆனால் துயரத்தின் சுமையை? எரிப்பதற்கு முன் ஒரு இரங்கல் கூட்டம்... பாரதியின் கீர்த்தியை சுரேந்திரநாத் ஆர்யா சொல்லி முடிக்க, ஹரிஹர சர்மா சிதைக்குத் தீ மூட்டுகிறார். ஓராயிரம் கவிதைகளை உச்சரித்த உதடுகளை ஞான வெளிச்சம் வீசிய அந்த தீட்சண்ய விழிகளை ரத்தம் வற்றினாலும் கற்பனை வற்றாத அந்த இதயத்தை... தேடித்தேடித் தின்றன  மகா கவிஞனே! எட்டையபுரத்து கொட்டு முரசே! உன்னைப் பற்றி உள்ளூரே புரிந்து கொள்ளாத போது, இவ்வுலகதிற்குப் புரிவது ஏது? உன் எழுத்துக்களை வாழ்க்கைப் படுத்தினால் அன்றி உன் பெயரை உச்சரிக்கக் கூட எமக்கு யோக்கியதை தான் ஏது? ஒவ்வொரு முறையும் சலிக்காம படிக்கிறேன், அழுகிறேன், பகிர்கிறேன்!!! கோ.
மாரிமுத்து.கீழப்பட்டு.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||||||||
எல்லா வெளி நாட்டு மாணவர்களின் கட்டணம் மாதம் 2000 ரூபாயாக கட்ட வேண்டும். மருத்துவ கனவு நொறுங்கிய உணர்வு.  சோத்துக்கே வழியில்லை இதில... DME அலுவலகம் போல பல இடங்கள் ஏறி இறங்கியும் எந்த பயனும் இல்லை. சரி மூட்டையைக் கட்டிக்கிட்டு வேற ஏதாவது படிக்கலாம் என்று நாயர் கடைல சிங்கிள் டீ கிளாசோட யோசனை. அப்போ ஒரு சீனியர் வேடிக்கையா ஒன்று சொன்னார். கோட்டையில போய் CM கிட்ட ஒரு மனு குடுத்து பாருங்களேன். சிரிப்பதா அழுவதா தெரியவில்லை. இருந்தாலும் கடைசி அஸ்திரமாக கோட்டைக்கு போனா என்ன காசா பணமா. வந்தா மலை போனா மயி... ஒரு ஆறு ஏழு பேர் சேர்ந்து சென்னைல இருந்த ஒரு இலங்கைப் பெரியவரை சந்தித்தோம். அவரும் அழகா ஒரு மனு டைப் பண்ணி கொடுத்தார். அடுத்த நாள் காலையில் கோட்டை. CM மனு வாங்கும் இடம். கூட்டத்தோடு நாமும். CM வரவில்லை ஆனால் யாரோ உதவியாளர் மனுக்களை வாங்கிக் கொண்டிருந்தார். கொண்டு வந்த மனுவை கொடுத்து விட்டு அந்த வளாகத்தின் உள்ள டீக்கடையில் ஆளுக்கொரு டீ சொல்லி விட்டு சும்மா பேசிக் கொண்டிருந்தோம். ஒரு மணிநேரம் ஓடியிருக்கும். ஒரு போலீஸ்காரரும் இன்னொருவரும் யாரையோ தேடி வந்து கொண்டிருந்தார்கள். இங்க மெடிக்கல் காலேஜ் சிலோன் பசங்க யாருப்பா. ஆகா நம்மைத்தான் தேடுகிறார்கள். டீ கிளாசை வைத்து விட்டு அவர்கள் பின்னால் ஒரே ஓட்டம். முதலில் ஒரு அறைக்குள் கூட்டிச் சென்று எல்லோருடைய பெயர்களையும் எழுதி வாங்கிக் கொண்டார்கள். அப்புறம் இன்னொரு அறைக்கு வெளியே காத்திருக்கச் சொன்னார்கள். ஒன்றும் புரியவில்லை. சில நிமிடங்களில் அந்த அறையிலிருந்து கரை வேட்டி கட்டிய சிலர் வெளியே வந்து கொண்டிருந்தார்கள். அப்போ ஒருவர் தம்பிகளா உள்ள வாங்க என்று அழைத்து பின்னால் கதவை சாத்தினார். அங்கு நாம் கண்டது, ஒரு தடவை என்னைக் கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டேன். ஆமாம். பல திரைகளில் பார்த்து, சிறு வயது முதலு நம் மனதில் ஒரு பிரம்மாண்டமாக குடிகொண்ட நாயகன் மக்கள் திலகம் MGR அங்கே அமர்ந்திருந்தார். சுற்றியிருந்த அதிகாரிகள் ஏதோ உரையாட அவர் தலை அசைத்துக் கொண்டிருந்தார். எங்களைப் பார்த்தவுடன் அவரின் அந்த அக் மார்க் புன் சிரிப்பு. சாப்பிட்டார்களா என்று சைகையாலே கேள்வி. அதன் பின்னால் நல்ல படியாக போய் வாருங்கள் என்ற தொனியில் இன்னொரு சைகை. எல்லாமே மொத்தம் ஒரு ஐந்து நிமிடங்கள் இருக்கும். வெளியே வந்த நமக்கோ கனவுலகில் இருந்து மீண்ட நிலை. எண்ணி ஒரு மாதம். GO வருகிறது. இலங்கை மாணவர்கள் செமஸ்டருக்கு முந்நூறு ருபா செலுத்தினால் போதும். அந்த உன்னதமான பெரிய மனிதரை நினைப்பதா அல்லது வந்தாரை வாழ வைக்கும் தமிழகத்தை நினைப்பதா ? நிழல் வேண்டும் போது மரம் ஒன்று உண்டு பகை வந்த போது துணை ஒன்று உண்டு இருள் வந்த போது விளக்கொன்று உண்டு எதிர்காலம் ஒன்று எல்லோருக்கும் உண்டு | |
94 வயது முதியவர் ஒருவர் வாடகை வீட்டில் இருந்து வாடகை செலுத்தாததால் வீட்டு உரிமையாளரால் வெளியேற்றப்பட்டார். பழைய கட்டில், சில அலுமினிய பாத்திரங்கள், ஒரு பிளாஸ்டிக் வாளி மற்றும் ஒரு குவளை போன்றவற்றைத் தவிர வேறு எந்தப் பொருட்களும் அந்த முதியவரிடம் இல்லை. வாடகையைச் செலுத்த சிறிது நேரம் தருமாறு உரிமையாளரிடம் முதியவர் கோரினார். அக்கம்பக்கத்தினரும் அந்த முதியவரைப் பார்த்து இரக்கப்பட்டு, வீட்டு உரிமையாளரை சமாதானப்படுத்தி, வாடகை செலுத்துவதற்கு அவருக்கு சிறிது கால அவகாசம் வழங்கினர். வீட்டு உரிமையாளர் தயக்கத்துடன் வாடகை செலுத்த சிறிது கால அவகாசம் கொடுத்தார். முதியவர் தனது பொருட்களை உள்ளே எடுத்தார். அவ்வழியாகச் சென்ற பத்திரிகையாளர் ஒருவர் நின்று முழுக்காட்சியையும் பார்த்தார். இந்த விஷயத்தை தன் நாளிதழில் வெளியிடுவது பயனுள்ளதாக இருக்கும் என்று நினைத்தார். "பணத்திற்காக வாடகை வீட்டிலிருந்து முதியவரை வெளியேற்றிய கொடூரமான வீட்டு உரிமையாளர்" என்ற தலைப்பைக்கூட அவர் நினைத்தார். அப்போது பழைய குத்தகைதாரரின் சில படங்களை எடுத்ததுடன், வாடகை வீட்டின் சில படங்களையும் எடுத்தார். பத்திரிகையாளர் சென்று தனது பத்திரிகை உரிமையாளரிடம் நடந்த சம்பவத்தை கூறினார். அச்சக உரிமையாளர் படங்களை பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தார். அந்த முதியவரைத் தெரியுமா என்று பத்திரிகையாளரிடம் கேட்டார். பத்திரிகையாளர் இல்லை என்றார். மறுநாள் செய்தித்தாளின் முதல் பக்கத்தில் பெரிய செய்தி வந்தது. "இந்தியாவின் முன்னாள் பிரதமர் குல்சாரிலால் நந்தா, துன்பகரமான வாழ்க்கையை நடத்துகிறார்" என்பதுதான் தலைப்பு. முன்னாள் பிரதமர் எப்படி வீட்டு வாடகை கொடுக்க முடியாமல் போனார், எப்படி வீட்டை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டார் என்று அந்த செய்தியில் மேலும் எழுதப்பட்டிருந்தது. அதேசமயம், இரண்டு முறை முன்னாள் பிரதமராக இருந்து, நீண்ட காலம் மத்திய அமைச்சராக இருந்தவருக்கு, சொந்த வீடு கூட இல்லை. உண்மையில் குல்சாரிலால் நந்தாவுக்கு ரூ. 500/- மாத உதவித்தொகை கிடைத்தது. ஆனால், சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களின் உதவித் தொகைக்காக தாம் போராடவில்லை என்று கூறி இந்தப் பணத்தை நிராகரித்திருந்தார். பின்னர் நண்பர்கள் அவருக்கு வேறு எந்த ஆதாரமும் இல்லை என்று கூறி அவரை ஏற்றுக்கொள்ள வற்புறுத்தினர். இந்த பணத்தை வைத்து வாடகைக்கு பணம் கொடுத்து வாழ்ந்து வந்தார். மறுநாள் தற்போதைய பிரதமர் அமைச்சர்களையும் அதிகாரிகளையும் வாகனங்களுடன் அவர்களது வீடுகளுக்கு அனுப்பினார். பல விஐபி வாகனங்களின் கூட்டத்தைக் கண்டு வீட்டு உரிமையாளர் திகைத்துப் போனார். அப்போதுதான் அவருடைய வீட்டில் குடியிருப்பவர் திரு.குல்சாரிலால் நந்தா இந்தியாவின் முன்னாள் பிரதமர் என்பது அவருக்குத் தெரியவந்தது. குல்சாரிலால் நந்தாவிடம் தன் தவறான நடத்தைக்காக வீட்டுக்காரர் உடனடியாக அவரது காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கோரினார். அதிகாரிகள் மற்றும் விஐபிக்கள் குல்சாரிலால் நந்தாவிடம் அரசு தங்குமிடம் மற்றும் இதர வசதிகளை ஏற்குமாறு கேட்டுக் கொண்டனர். இந்த முதுமையில் இப்படிப்பட்ட வசதிகளால் என்ன பயன் என்று திரு.குல்சாரிலால் நந்தா கூறியதை ஏற்கவில்லை. கடைசி மூச்சு வரை ஒரு சாதாரண குடிமகனைப் போல உண்மையான காந்தியவாதியாக வாழ்ந்தார். 1997 ஆம் ஆண்டு, அரசாங்கம் அவருக்கு பாரத ரத்னா விருது வழங்கி கௌரவித்தது. இப்படிப்பட்ட உன்னதமனவர்களின தியாகத்திற்கு ஈடு இணை கிடையாது. | |
துப்பறியும் சாம்புநீங்கள் சிறுவயதில் துப்பறியும் சாம்பு படித்திருக்கிறீர்களா? குழந்தைப் பருவத்தில் துப்பறியும் சாம்பு படிக்காதவர்கள் உண்டா? ஹாலிவுட்டில் நகைச்சுவைக் கதாபாத்திரம் என்றால், நமக்கு உடனே ‘சார்லி சாப்ளின்’தான் நினைவுக்கு வருவார். அதே மாதிரி, தமிழில் ‘நகைச்சுவை’ என்றதுமே சட்டென்று நம் நினைவுக்கு வரும் கதாபாத்திரம் ‘துப்பறியும் சாம்பு’. தமிழர் நெஞ்சங்களில் இன்றளவும் நீங்கா இடம் பிடித்திருக்கும் இந்தச் சிரஞ்சீவிக் கதாபாத்திரத்தை உருவாக்கிய பிரம்மா, ‘தேவன்’ என்கிற ஆர்.மகாதேவன். அந்த துப்பறியும் சாம்பு எழுதியவர் தேவன் அல்லது ஆர். மகாதேவன் ( செப்டம்பர் 8 , 1913 – மே 5 , 1957 ) என்ற பிரபல எழுத்தாளர். பல நகைச்சுவைக் கதைகளையும் கட்டுரைகளையும் தேவன் என்ற புனைபெயரில் எழுதியவர். துப்பறியும் சாம்பு இவரது பிரபலமான படைப்பாகும். தமிழ்நாட்டில் கும்பகோணத்தை அடுத்த திருவிடைமருதூரில் செப்டம்பர் 8, 1913 அன்று பிறந்தார். அவ்வூரில் உள்ள திருவாவடுதுறை ஆதீன உயர்நிலைப் பள்ளியில் படித்தார். கும்பகோணம் அரசினர் கல்லூரியில் பி.ஏ. பட்டம் பெற்றார். சிறிது காலம் பள்ளியொன்றில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றியபின் தனது 21ஆவது வயதில் ஆனந்த விகடன் வார இதழில் துணை ஆசிரியராகச் சேர்ந்தார். 1942 முதல் 1957 வரை நிர்வாக ஆசிரியராக இருந்தார். 23 ஆண்டுக் காலம் விகடனில் ஐந்நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட சிறுகதைகள், நூற்றுக்கணக்கான நகைச்சுவைக் கட்டுரைகள், இருபதுக்கும் மேற்பட்ட தொடர்கள் எழுதினார். துப்பறியும் சாம்பு இவரது பிரபலமான பாத்திரப் படைப்பு; இது சின்னத் திரையில் தொடராக வந்திருக்கிறது. கோமதியின் காதலன் திரைப்படமாக வெளியாயிற்று. இவர் எழுதிய மிஸ் ஜானகி, மிஸ்டர் வேதாந்தம், ஜஸ்டிஸ் ஜகந்நாதன், கல்யாணி, மைதிலி, துப்பறியும் சாம்பு முதலிய நாவல்கள், மேடை நாடகங்களாகவும் பல இடங்களில் நடிக்கப்பட்டன. மிஸ்டர் வேதாந்தம், ஸ்ரீமான் சுதர்சனம் இரண்டு நாவல்களும் இயக்குநர் ஸ்ரீதர் தயாரிப்பில் சின்னத்திரையிலும் வழங்கப் பட்டன. நீதிமன்ற நடவடிக்கைகள் பற்றிய மிக விரிவான புதினம் ஜஸ்டிஸ் ஜகந்நாதன். இது ஆங்கிலத்திலும் மொழிபெயர்க்கப் பட்டுள்ளது. 50 களில் இவர் அயல்நாட்டுச் சுற்றுப் பயணங்கள் மேற்கொண்டபோது எழுதிய ஐந்து நாடுகளில் அறுபது நாள் புத்தகமாக வெளியாகியுள்ளது. தேவன் சென்னை தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத்தின் தலைவராக இரு முறை பதவி வகித்திருக்கிறார். துப்பறியும் சாம்பு உட்பட தேவன் எழுதிய அத்தனைக் கதைகளிலும் கட்டுரைகளிலும் நகைச்சுவை தெறிக்கும். ‘ராஜத்தின் மனோரதம்’ ‘மல்லாரி ராவ் கதைகள்’ போன்ற நகைச்சுவைக் கதைகளையும், ‘மிஸ்டர் வேதாந்தம்’, ‘ஸ்ரீமான் சுதர்சனம்’, ‘லக்ஷ்மி கடாக்ஷம்’ போன்ற அற்புதமான குடும்ப நாவல்களையும் இவர் எழுதியுள்ளார். பொதுவாகவே, துயரமான, துக்கமான நிகழ்வுகளையும் மெல்லிய நகைச்சுவையோடு வாசகர்களுக்குப் படைப்பது தேவனின் பாணி. ‘ஸ்ரீமான் சுதர்சனம்’ நாவல் ஓர் உதாரணம். எழுத்தில் பல உத்திகளைப் புகுத்தியவர் தேவன். தொடர்கதை அத்தியாயங்கள் விகடனில் ஏழெட்டுப் பக்கங்கள் வெளியாகிக் கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் நறுக்கென்று ஒரே பக்கத்தில் ‘மாலதி’ எனும் சஸ்பென்ஸ் தொடர்கதையை எழுதினார் தேவன். தேவன், எழுத்துலகில் மட்டும் ஜாம்பவான் அல்ல; பத்திரிகை நிர்வாகம், எழுத்தாளர் சங்கத் தலைவர், பயணக் கட்டுரையாளர், நாடக வசனகர்த்தா எனப் பல முகங்கள் கொண்டவர். தமிழ் எழுத்துலகத்துக்குப் பெரிய பங்களிப்பைச் செய்து, பெருமை சேர்த்தவர். தேவன் எழுதிய இலங்கைத் தமிழர்களின் நிலை பற்றிய கட்டுரைகள் அனைவரும் படிக்க வேண்டியவை. தமிழில் பயண இலக்கியம் பற்றி ஆய்வு செய்ய நினைக்கும் எம்.ஏ அல்லது எம்.பில் மானவர்கள் தேவனின் பயண நூலை ஆய்வு செய்யலாம். 1930களிலேயே இலங்கைக்குப் பயணம் செய்து, அங்குள்ள தமிழர்களின் நிலை பற்றியெல்லாம் நேரடியாகக் கண்டு, அங்குள்ள தமிழ்ச் சங்கங்களைப் பார்வையிட்டு, தமிழறிஞர்களைப் பார்த்துப் பேசி, தமிழர்களின் நிலையை உலகுக்கு வெட்டவெளிச்சமாக்கியவர் தேவன். ஆனந்த விகடனில் தேவனின் முக்கியப் பங்களிப்பு ‘தென்னாட்டுக் கோவில்கள் பற்றி அவர் எழுதியதுதான். தென்னாட்டுச் செல்வங்கள்’ என்ற பெயரில் இதனை அவர் எழுதினார் என்பது பலருக்குத் தெரியாது. 1948ஆம் ஆண்டில், விகடனில் முழு நேர ஓவியராகப் பணிபுரிந்து வந்த சீனிவாசன் என்னும் ‘சில்பி’யைக் கொண்டு தமிழகத்தில் உள்ள கோயில்களையும் தெய்வத் திருவுருவங்களையும் அப்படியே சித்திரமாக வரையச் செய்து, வெளியிட்டார். தஞ்சை, தாராசுரம், திரிபுவனம், ஸ்ரீரங்கம், பேரூர் என ஏறத்தாழ, தமிழ்நாட்டில் சிற்ப எழில் கொஞ்சும் எல்லாக் கோயில்களையுமே ‘தென்னாட்டுச் செல்வங்’களில் காணலாம். ஓவியர் சில்பியின் திறமை பெரிதும் பேசப்பட்டது. 1957 மே 5-ம் தேதி, தமது 44-வது வயதில் தேவன் மறைந்தார். | |
சங்கிலி முருகன் மதுரையிலேருந்து நாடகம் போடணும், சினிமாவில் நடிக்கணும் என்று சென்னைக்கு வந்துவிட்டேன். பாலமுருகன் குழுவில் நடித்துக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் எதிர்பார்த்தபடி சினிமா வாய்ப்பெல்லாம் வரவில்லை. அப்போது என் ஜாதகத்தைப் பார்த்த ஜோதிடர், உனக்கு 40 வயசுக்குப் பிறகுதான் யோகம் இருக்கு. அப்பதான் நடிகரா வெளியே தெரிவே'ன்னு சொன்னார். அப்போ எனக்கு 19 வயது. அப்பல்லாம், நாடகம் போடுவதற்கென்றால், கொஞ்சமாவது பிரபலமான நடிகர் நடிக்க வேண்டும். நான் ஓ.ஏ.கே.தேவரிடம் சென்று நடித்து உதவும்படி கேட்டேன். அவரும் சரியென்று சம்மதித்தார். திருச்சி பொருட்காட்சியில் இரண்டு நாடகங்கள் போடுவதற்கான ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்து வாங்கி, அட்வான்ஸ் வாங்கிவிட்டு, அறைக்கு வந்து உட்காரக்கூட இல்லை. அப்போது இரண்டு பேர் வந்தார்கள். அவர்களை பார்க்கும் பொழுது வித்தியாசமான தோற்றம் மட்டும் அல்ல. கலை தாகம் கொண்டு ஏதோ வாய்ப்பு கேட்க போகிறார்கள், என்று நினைத்தேன், அது இசை சார்ந்த வாய்ப்பு என்று பிறகு தான் தெரிந்தது. யாருப்பா என்று கேட்டேன். பாவலர் வரதராஜன் இருக்கார்ல, என்றார்கள். ஆமாம், வரதராஜன், நமக்கு நல்லாத் தெரியுமே, என்றேன். அவரோட தம்பிங்க நாங்க. நான் பாஸ்கரன். இவன் ராஜா என்று அறிமுகம் செய்து கொண்டார்கள். என்ன விஷயம், என்றேன். நாடகத்துக்கு மியூஸிக் போடணும்ங்கறதுதான் ஆசை என்றார்கள். எனக்கு தூக்கிவாரிப் போட்டது. இப்பதான் அட்வான்ஸ் வாங்கிட்டு வந்திருக்கோம். சரியான நேரத்துக்கு வந்திருக்காங்களேன்னு யோசிச்சேன். அட்வான்ஸ் வாங்கினதுக்கு முதல் நாளோ, மறுநாளோ வந்திருந்தாக் கூட தெரியாது. வாங்கின கையோட, இவங்களும் வந்திருக்காங்களேனு பிரமிப்பா இருந்துச்சு. கடவுள் இப்படித்தான் நல்லவங்களை நமக்கு அனுப்பி வைச்சிருக்கார் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். ஆர்மோனியமும் தபேலாவும் வைச்சிருந்தாங்க. நான் உடனே, கமலா என்பவரிடம் இந்தப் பசங்க எப்படி வாசிக்கிறாங்கன்னு கேட்டு சொல்லுங்கன்னு அனுப்பிவைச்சேன். அவங்களும் போய் வாசிச்சாங்க. அப்புறம் கமலா, நல்லா வாசிக்கிறாங்க. பிரமாதமா வருவாங்கன்னு தோணுது. தங்குறதுக்கு கூட இடமில்லையாம். நம்ம வீடு ஒண்ணு சும்மாதானே இருக்கு. அங்கே தங்கிக்கச் சொல்லிருக்கேன்' என்று கமலா தெரிவித்தார். அப்புறம் வரிசையா நிறைய நாடகங்கள். ராஜாவோட இசை. விருதுநகர் பொருட்காட்சியில் நாடகம் போடும் போது, அண்ணே, புதுசா ஒண்ணு முயற்சி செஞ்சிருக்கோம். கேளுங்கண்ணே என்றார்கள். ஓ.ஏ.கே.தேவர், நான், இன்னும் எல்லாரும் உக்கார்ந்து கேட்டோம். கேட்டு முடிச்சதும் இதான்யா இப்போ லேட்டஸ்ட். பசங்க பின்றாங்கய்யா என்று ஓ.ஏ.கே.தேவர் சொன்னாரு. பின்னாடி இளையராஜா பத்ரகாளி மாதிரி படங்களுக்கு பாட்டு போட்டப்ப, தம்பி, நம்ம நாடகத்துக்கு அப்பவே இதைப் போட்டுருக்கீங்க, என்று சொல்லுவேன். ஒவ்வொன்றையும் நினைத்து பார்க்கும் போது அவ்வளவு மகிழ்ச்சி. அப்புறம் பல வருஷங்கள் கழிச்சு, சொந்தமா படம் எடுக்க முடிவு செய்து, தட்டு நிறைய கல்கண்டும் பணமுமா எடுத்துக்கிட்டுப் போனேன் என்னண்ணே. படம் தயாரிக்கிறேன்னு இறங்கியிருக்கீங்க. எனக்கு பயமா இருக்குண்ணே என்றார் இளையராஜா. ஜெயிச்சிருவேன் தம்பி, நம்பிக்கை இருக்கு என்று சொன்னேன். சரிண்ணே, என்று சொன்ன இளையராஜா, தட்டில் இருந்த கல்கண்டை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டார். பணத்தைத் தொடவே இல்லை. தம்பி, சம்பளத்தை எடுத்துக்கோங்க என்றேன். சம்பளம்லாம் வேணாம்ணே. நீங்க நல்லா இருக்கணும். நல்லா வரணும். நான் பண்ணித்தரேன். ஆனா சம்பளம் எல்லாம் வேணாம்ணே என்று திரும்ப திரும்ப சொல்விட்டு, பணம் வாங்க மறுத்துவிட்டார். நான் நெகிழ்ந்து போனேன். என்னுடைய முதல் இரண்டு படங்களுக்கும் இளையராஜா சம்பளமே வாங்காமல் தான் இசையமைத்துக் கொடுத்தார். இதையெல்லாம் என்னால் மறக்கவே முடியாது, என்று கூறியிருக்கிறார் சங்கில் முருகன். இப்போ தான் புரியுது, இளையராஜா எப்படி இசை ஞானி ஆனாருனு. நல்லதை செய்தல் நல்லதே நடக்கும். நடந்தே தீரும் என்பதுக்கு இளையராஜா ஒரு எடுத்துக்காட்டு. விடா முயற்சி மட்டுமே விஸ்வரூப வெற்றியை தரும் என்பதுக்கு இத்தகைய பதிவுகள் இன்றைய இளைய சமுதாயத்துக்கு பெரிதும் உதவும். | |
தகுதிக்கான பதக்கம் ***
எங்கள் வீட்டில் ஒரு பெரிய மரப்பெட்டி இருந்தது. நான் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும்போது அதனுள்ளிருந்த காக்கி சீருடையை எடுத்து அடிக்கடி அணிந்து பார்ப்பேன். அதனோடு தொப்பி விசில் எல்லாம் இருந்ததனால் அதை போலீஸ் சீருடை என்று நினைத்திருந்தேன். அப்பாவிடம் கேட்டபோது அது அவரின் சாரணர் சீருடை என்று தெரிந்தது. அப்பா சாரண ஆசிரியராகப் பயிற்சி பெற்றவர். நாமும் இதுபோல் சாரணர் இயக்கத்தில் சேர்ந்து சீருடை அணிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டேன். பள்ளிப் பருவத்தில் அதற்கான வாய்ப்பு கிட்டவில்லை. கடலூர் பேராயர் பேதுரு ஆசிரியர் பயிற்சி நிறுவனத்தில் 1988 ஆம் ஆண்டு அடிப்படை சாரணாசிரியர் பயிற்சியினை வழங்கியபோது தான் எனது எண்ணம் ஈடேறியது. ஆசிரியராக பணியில் சேர்ந்தது ஒரு தொடக்கப்பள்ளி என்பதனால் மாணவர்களுக்கு பயிற்சி அளிக்க இயலவில்லை. 1999 ஆம் ஆண்டு கார்குடல் நடுநிலைப் பள்ளிக்கு பணிமாறுதலில் சென்றதும் மாணவர்களுக்கு பயிற்சியளித்து ஆளுனரால் வழங்கப்படும் ராஜ்யபுரஸ்கார் விருது பெறச் செய்தேன். அங்கு பணியாற்றிய போதுதான் முன்னோடி சாரணாசிரியர் பயிற்சியும் பெற்றேன். தற்போது பணியாற்றும் மன்னம்பாடி பள்ளியில் மாணவர்களிடையே இயக்க ஈடுபாட்டை ஏற்படுத்தி பல்வேறு சேவைகளைச் செய்தோம். கடந்த ஆண்டில்தான் மத்தியப் பிரதேச மாநிலம் பச்மாரியில் அமைந்துள்ள தேசிய பயிற்சி மையத்தில் இமய வனக்கலை பயிற்சி பெற்றேன். இந்த நெடிய பயணத்திற்கான ஒரு அங்கீகாரமாக நேற்று தகுதிக்கான பதக்கம் கிடைத்தது. மெடல் ஆஃப் மெரிட் எனும் சான்றிதழையும் பதக்கத்தையும் சாரணர் இயக்கத்தின் தமிழ்நாடு தலைவரும் கல்வி அமைச்சருமான திரு. அன்பில் மகேஷ் பொய்யா மொழி அவர்கள் வழங்கினார். அவரும் பள்ளிக் கல்வி ஆணையர் மற்றும் இயக்குநர்கள் அனைவரும் சீருடையில் வந்து அசத்தினார்கள். இதை யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அமைச்சர் தன் சீருடையை தானே சலவை செய்து அணிந்து வந்ததாகக் கூறினார். எங்களோடு முதன்மைக் கல்வி அலுவலர்கள் மாவட்டக் கல்வி அலுவலர்களும் விருது பெற்றனர். அவர்களிலும் ஒரு சிலர் சீருடையில் வந்திருந்தனர். வீட்டுக்கு ஒரு சாரணர் வேண்டும் என்று விரும்பினார் மகாத்மா அந்த விருப்பத்தை மூன்று தலைமுறையாக நிறைவேற்றியுள்ளோம். என் மகன் இளவேனிலும் ராஜ்ய புரஸ்கார் சாரணர். அப்பா இருந்திருந்தால் அப்படி மகிழ்ந்திருப்பார். | |
காகம் விழுந்து கரைந்தது! யாராவது கதை சொல்ல வேண்டும். நான் ஐம்புலன்களையும் ஒன்றுகூட்டி, ஏழுலகங்களையும் மறந்து கேட்டுக்கொண்டிருக்க வேண்டும். அதிலும் நம்பமுடியாத உண்மைக்கதைகளை சம்பந்தப்பட்டவர்களது வாயாலேயே கேட்பதென்றால் அது தரும் பேரின்பம் விபரிக்கமுடியாதது! அது ஒரு போதை நிலை! எழுபதுகளின் ஆரம்பகாலம்அது! எந்நேரமும் சின்னச் சின்னக் கனவுகளில் மிதந்தபடியே திரியும் பதின்ம வயதைத் தொடுகிற பருவம். எல்லாப் புதினங்களையும் அறிந்து விட வேண்டுமென்கிற அங்கலாய்ப்புடன் அலைந்தபடியேயிருக்கும் மனசு! எல்லாவற்றையும் இருத்தி வைத்துப் போதிக்கும் காலம்;! கதை கேட்;பதற்காகவே நான்; பெத்தம்மா, பாட்டா வீட்டிற்கு எப்பவும் ஓடியோடிப்போவேன். அடைமழை என்றாலும், அம்மா தடுத்தாலும் ஏதாவதொரு அலுவலை சாட்டிக்கொண்டு மழைவெள்ளத்திற்குள்ளால் சட்டையை தூக்கிப்பிடித்தபடி, கால்களால் நீரை எத்தியெத்தி அளைந்தபடி, அவர்களின் வீட்டிற்கு எப்படியோ போய்ச்சேர்ந்து விடுவேன். பெத்தம்மாவும் பாட்டாவும் வசிக்கும் வீட்டிற்கு வெள்ளவாய்க்கால் வழியாகத்தான் போகவேண்டும். மழைக்காலங்களில் வரும் பெருவெள்ளம் ஊராவீட்டுக் குப்பைகள், பிசுங்கான்கள், கற்கள், உடைந்த மரத்துண்டுகள் எல்லாவற்றையும் உருட்டியெடுத்துக்கொண்டு வருவது வழமை. வெறும்காலோடு வெள்ளவாய்க்கால் வழியாக நடக்கும் போது அவை காலைப் பதம் பார்த்து, மாதக்கணக்காக, பின் வருடக்கணக்காக காலுக்குக் கட்டுப் போட்டுக்கொண்டு திரிவது வேறு கதை. அவர்கள் தமக்காக கல்வீடொன்றைக் கட்டி வைத்துவிட்டு, அங்கு சில கட்டுவேலைகள் முற்றுப்பெறாததால் அந்த வீட்டிலிருந்து சில யார்கள் தள்ளியிருக்கும் அவர்களது சற்சதுரமான ஒரு சிறிய காணிக்குள் ஒரு அழகான குடிசைவீடு கட்டி, அங்கு தான் அப்போது வசித்து வந்தார்கள். அந்தக் குடிசை வீட்டைச்சுற்றி பாட்டா அழகாக, கச்சிதமாக, கதியால்கள் நாட்டி, பனம் மட்டைகளால் வரிச்சுக்கட்டி, அரைவாசி உயரத்திற்குக் கிடுகு கட்டி எந்நேரமும் சுத்தமாக வைத்திருப்பார். எப்பவும் தன் கையாலேயே விதம் விதமாக படலை செய்து முற்றத்து வாசலுக்கு பொருத்தி விட்டிருப்பார். வீட்டு முற்றத்திலிருந்து ஒழுங்கைத் தெருவிற்குள் இறங்குவதற்கு ஒரு நீளமான பளிங்குக் கல்லும் சில கொங்கிறீற் கற்களும் சேர்த்து படிகளாக பதித்து வைத்திருந்தார். நான் பாட்டா வீட்டிற்குப் போனால் முதலில் முற்றமெல்லாம் சுற்றி ஒரு ரவுண்ட் அடித்து வேவு பார்த்துவிட்டுத்தான் உள்ளுக்குள் நுழைவேன். வீட்டைச் சுற்றி வகைவகையான முருங்கை மரங்கள், செவ்வரத்தம்பூ மரங்கள், பொன்னலரி மரம், வேலி நீளத்திற்கும் கள்ளி மரங்கள், சண்டி மரம் என முற்றம் பசுமையில் நிறைந்திருக்கும். முருங்கை மரங்கள் ஒவ்வொன்றும் குலைகுலையாகக் காய்க்கும். ஒவ்வொரு மரத்தின் காய்களும் ஒவ்வொரு விதமான சுவை. பெத்தம்மா அவற்றில் சமைக்கும் கறிகளை நினைத்தால் இப்பவும் எனக்கு வாய் ஊறும். ஒரு மரத்தின் காய்கள் நல்ல கழிப்பிடிப்பாக, சதைப்பிடிப்பாக குட்டையான காய்களாக இருக்கும். இன்னொரு மரத்தின் காய்களை நறுக்கும் போது அவற்றின் சாறு சீறிப்பாயும். இன்னொரு மரத்தின் காய்களில் விதைகளே இருக்காது சதை மட்டும் தான். இன்னொன்று தோல் மெலிதாக இருக்கும். இன்னொன்று தோல் தடிப்பாகவும், மெல்லிய நீளமான காய்களாகவுமிருக்கும். பெத்தம்மா ஒவ்வொரு வகைக் காய்களுக்குமேற்ப அவற்றை சுவைபடச் சமைப்பா. சதைப்பிடிப்பான காய்களில் சதையை வழித்தெடுத்து, சின்ன றாள், வெங்காயம், பச்சைமிளகாய், மஞ்சள் யாவும் சேர்த்து ஒரு வறை செய்வா. அதன் மணமும் சுவையும் ஒரு மாதத்திற்கு உதடுகளில் ஒட்டிக்கிடக்கும். அவ முருங்கைக் காய்களில் சமைக்கும்; அரைத்த சரக்குக்கறி உலகத்தில் எங்குமே எப்போதும் கிடைக்காதது. பெத்தம்மா செய்யும் சிவப்புப் பச்சையரிசிப் பாற்சோற்றுடன் அந்தக் கறியை சேர்த்துச் சாப்பிட்டவர்கள் காலமெல்லாம் அவவின் காலடியில் விழுந்து கிடக்க ஆசைப்படுவார்கள். அவ எங்கள் வீட்டுக்கு வந்து, அம்மிக்கல்லில் கொண்டுவந்த சரக்குப்பொருட்களை சேர்த்து அரைக்கும் போதே எனக்கு விளங்கிவிடும், அன்றைக்கு பெத்தம்மாவின் வீட்டில் மீன் அல்லது முருங்கைக்காய் சரக்குக்கறி தான் என்று. அம்மியில் அவற்றை அரைத்துக்கொண்டிருக்கும் போதே வாசனை ஊரெல்லாம் பரவத்தொடங்கிவிடும். அரைத்த கூட்டை அம்மியிலிருந்து வழித்தள்ளியெடுத்து ஒரு வெள்ளிக் கிண்ணத்திற்குள் போட்டு எடுத்துக்கொண்டு போகும் போது நானும் அவவின் பின்னால் இழுபட்டுக்கொண்டு போய்விடுவேன். அப்படியொரு நாள் போன பொழுது தான் பெத்தம்மா அவித்த சிவப்பரிசி மா இடியப்பமும், அம்மியில் அரைத்து வைத்த மீன் குழம்பும், தக்காளிச் சொதியும், நல்லெண்ணெய்யில் வறுத்த முட்டைப்பொரியலும் சேர்த்துக் குழைத்து, பாட்டா எனக்கு கவளம் கவளமாக ஊட்டி விட்டுக்கொண்டிருந்தார். பெத்தம்மா சமைத்த உணவை, பாட்டா பக்குவமாகப் பிசைந்து, குழைத்து, உருட்டியுருட்டி ஊட்டி விடும் போது கிடைக்கும் சுவை இருக்கிறதே, அது வார்த்தைகளில் அடங்காதது! ஜென்மத்திற்கும் என்னோடு ஒட்டிக்கிடப்பது! வயிறு நிறையச் சாப்பிட்ட பின்னர் கறுத்தக்கொழும்பு மாம்பழமொன்றை எடுத்து, நிதானமாக தோல் சீவி, ஒரு துண்டை பாட்டா என் கையில் வைப்பார். அடுத்த துண்டை தன் வாயில் வைப்பார். மறு துண்டை பெத்தம்மாவின் கையில் வைப்பார். அந்தத் தித்திப்புடனேயே விறாந்தாவிலிருக்கும் நீளமான வாங்கில் தனது சால்வையை விரித்துவிட்டு ஒரு தலையணையைப் போட்டு; அப்படியே சரிந்துவிடுவார். பெத்தம்மா வெறும்சீமெந்துத் தரையில் ஒரு சீலையைப் போட்டுவிட்டு அதன் மேல் சரிந்து விடுவா. இருவரும் நித்திரை கொள்ள மாட்டார்கள் சரிந்து கிடந்தபடி ஏதாவது பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள். அந்தச் சின்னஞ்சிறு அழகான குடிசை வீட்டிற்கு முன்னாலிருக்கும் ஒழுங்கையின் மறுபுறம் நேரெதிரே, நெடுநெடுவென உயர்ந்து நிற்கும் பனைமரங்கள். அதனால் பனங்காற்று எப்பவும் வேலிக்கு மேலால் வந்து, அவர்களின் வீட்டிற்குள் உலாவியபடியே இருக்கும். பனம்பூக்களும் அவ்வப்போது அவர்களின் வீட்டுமுற்றத்தில் பறந்துவந்து விழுவதுண்டு. பனைமரங்கள் வீட்டிற்கு எதிரே இருப்பதால் பெத்தம்மா அடிக்கடி பனங்காய் பணியாரம் சுடுவதும், பாணிப்பனாட்டு போடுவதும், அவற்றை சுவைப்பதற்காக நான் தவம் கிடப்பதும் இன்னுமொரு கதை. அப்படியொரு நாள் மதிய உணவு அருந்திவிட்டு பாட்டாவும் பெத்தம்மாவும் சற்று ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருக்கும் போது தான், காகம் ஒன்று வந்து அவர்களது முருங்கை மரத்தில் குந்தியிருந்து அடித்தொண்டையால் கரைந்து கொண்டிருந்தது. "தம்பி குமாரசாமி கொழும்பிலையிருந்து வரப்போறான் போலையிருக்கு" என்று பெத்தம்மா சொன்னா. "எப்பிடித் தெரியும்?" என்று கேட்டேன். காகம் கரைவதால் நிகழும் சம்பவங்களும், அதனால் வாழ்வில் அவ தரிசித்த சில உண்மைச் சம்பவங்களுமென பல கதைகளை அப்போது தான், பெத்தம்மா எனக்குச் சொல்லத் தொடங்கினா. காகங்கள் திடீரென்று வீட்டு முற்றத்தில் விழுந்து புரண்டு சண்டைபிடிப்பது, அலறலுடன் கரைவது, ஒருவர் வீட்டைவிட்டுப் புறப்படும் போது அவரின் பின்னால் சென்று கூட்டிப்பெருக்கித் தள்ளுவது என செய்யக்கூடாத, நிகழக்கூடாத, பலவிடயங்கள் பற்றி அதன் காரணகாரியங்களுடனும் அனுபவங்களுடனும் கதைகதையாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தா. வழமையாகவே இப்படியான கதைகளை அவ சொல்லும் போது நான் வாயைப் பிளந்தபடி அவற்றை ரசித்துக் கேட்டுக்கொண்டே ஒரு தருணத்தில் தூங்கிவிடுவேன். அன்றைக்கும் அது போலவே தான். ஆனால் அவ சொல்லும் அத்தனை கதைகளும் என் நெஞ்சுக்கூட்டிற்குள் அச்சடித்தது போல் அப்படியே பதிந்து போய்விடும். 'காகம் இருக்க பனம்பழம் விழுந்த கதையாக இவை இருக்குமோ' என்றும் நான் எனக்குள் யோசிப்பதுண்டு. ஆனால் நினைவுகளுக்கும், உணர்வலைகளுக்கும், சம்பவங்களிற்கும், இந்த பிரபஞ்சத்திற்கும் இருக்கும் தொடர்புகள் போல் அந்த மாயவலைக்குள் இருக்கும் பிரித்தறிய முடியாத ஒரு பாகம் இதுவாக இருக்கலாம் என எண்ணத் தோன்றிய ஒரு சம்பவம் பின்னாளில் நடந்தேறியது! இதே காலத்தில் தான் சண்முகக்குஞ்சையா எங்கள் வீட்டுக்கு அடிக்கடி வந்து போய்க்கொண்டிருந்தார். அவர் என் அப்பாவின் ஒன்றுவிட்ட தம்பி. என் இளைய அப்பாச்சியின் மகன். அவர் எங்கள் மேல் சொரியும் அன்பும் பாசமும் அளவில்லாதது. அவர் அப்போது பருத்தித்துறை மின்சாரசபையில் ஊழியராக வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். எப்போதும் நல்லெண்ணெய் தேய்த்து தலைமுடியை படிய வாரி மினுங்க மினுங்க வைத்திருப்பார். அருகில் நின்றால் நல்லெண்ணெய் வாசம் வீசும். வாரிய சீப்பின் ஒழுங்கான கீறல்கள் வரிவரியாகத் தெரியும். நெற்றியில் எப்போதும் ஒரு திருநீற்றுக் குறி இருக்கும். மீசையை எப்போதும் மூக்கிற்குக் கீழ் சிறிய தூரிகை போல் நறுக்கி ஒரேயளவாக வைத்திருப்பார். அவர் நீளக்காற்சட்டை அணிந்ததை நான் வாழ்நாளில் கண்டதில்லை. எப்போதும் தோய்த்து அயர்ன் செய்த அரைக்காற்சட்டை தான் அணிந்திருப்பார். அவர் அதிர்ந்து பேசி ஒருபோதும் நானறியேன். முகம் எப்போதும் ஆழ்ந்த சாந்தத்தில் மூழ்கிக்கிடக்கும். அவர்களின் வீட்டுக்குப் போனால் எப்போதும் ஏதாவது செய்து கொண்டேயிருக்கும் அவரைத்தான் முதலில் முற்றத்தில் காண்பேன். வீட்டைச்சுற்றி அழகாக வேலிகட்டி, வேலி நீளத்திற்கும் சதுரக்கள்ளிச்செடிகள், செவ்வரத்தை மரங்கள், விதம்விதமான குறோட்டன் மரங்கள்; எல்லாம் வைத்து அவற்றைப் பராமரித்துக் கொண்டிருப்பது அவர் தான். பின்வளவில் மாதுளை, அகத்தி, முருங்கை, விலாட் மா, தென்னை, விளாத்தி என்று பல்வகை மரங்கள் மதாளித்துச் செழித்துக் கிடப்பதற்கு அவரின் பராமரிப்புத்தான் காரணம். வீட்டில் நிற்கும் நேரங்களில் மரங்களிற்கு பத்தியம் பார்ப்பது அல்லது வேலியை சீர்ப்படுத்துவது அல்லது கதியால்கள் வெட்டி நாட்டுவது அல்லது கிணற்றடியை தேய்த்துக் கழுவுவது அல்லது பெரிய முற்றத்தை கூட்டித் துப்பரவு செய்வது என ஏதாவதொன்றை செய்து கொண்டேயிருக்கும் சண்முகக் குஞ்சையாவைத் தான் நான் எப்போதும் கண்டிருக்கிறேன். அம்மாவுக்கு ஏதாவது வெளியில் செல்ல வேண்டிய வேலையிருந்தால் என்னைத்தான் அநேகமாக அவரின் வீட்டுக்கு அனுப்பி அவரை வரச்சொல்லிவிடுவா. அவர் தன் வீட்டு வேலைகளை முடித்துவிட்டு குளித்து, உடைகள் மாற்றி ‘டாண்’ என்று அம்மாவின் முன்னால் வந்து நிற்பார். எங்கள் வீட்டிற்கு அவர் வந்தால் அநேகமாக எங்கள் எல்லோருக்கும் குளிக்கவார்த்து, துடைத்து, உடைகள் மாற்றி, தலை சீவி அலங்கரித்து விடுவார். வேலி அடைக்க வேண்டிய காலங்களில் நான் உட்புறம் நின்று குத்தூசியில் கயிறு கோர்க்க அவர் வெளிப்புறம் நின்று பாட்டுப் பாடியவாறே கயிறிழுத்து கிடுகுகளைக் கட்டுவார். கட்டும் போது நொடிக்கேள்விகள் கேட்டு பதில் தெரியாமல் என்னை திக்குமுக்காட வைப்பார். பின்னர் சந்தைக்குப் போய், அம்மா கொடுத்தனுப்பும் பட்டியலில் இருக்கும் அத்தனை பொருட்களையும் கொள்வனவு செய்து வந்து தருவார். தென்னைகளுக்கு பாத்திகட்டி, மண்வாரி நீரோடச் செய்வார். தொட்டியில் நீரிறைத்து நிரப்பி விடுவார். எங்களின் தோய்த்துலர்ந்த உடைகளை அயர்ன் செய்து தருவார். என்ன வேலை செய்யும் போதும் அவரின் முகத்திலிருக்கும் அமைதியும் மெல்லிய புன்னகையும் எப்போதும் கலைந்து போனதை நான் கண்டதில்லை. வேலையில் நிதானம், செய்நேர்த்தி, செய்வதை மனதார விரும்பி பொறுமையுடன் செய்து முடித்தல், எப்போதும் முகமலர்ச்சியுடனேயே இருத்தல், நேர்மை, ஒழுக்கம், பண்பு, நல்ல பழக்கவழக்கம் என அவரிடம் இருந்த அரிய குணங்கள் அப்போது பெரிதாக எனக்குத் தெரியவில்லை. இப்போது நினைத்தால் புல்லரிக்கிறது. அன்றைக்கு நான் வழமை போல் எங்கள் வீட்டுப் பெரிய விறாந்தாவை தும்புத்தடியால் கூட்டிப் பெருக்கிக் கொண்டிருந்தேன். சீமென்ற் தரைகளில் சிறுதுகள் மண் இருப்பதும் எனக்குப் பிடிக்காது. அப்படியிருந்தால் நேரகாலம் பார்க்காமல் முதல் வேலையாக அவற்றைக் கூட்டித்தள்ளி விடுவது என் வழக்கம். சில சமயம் மாலைப்பொழுதில் அதனை செய்யும் போது அப்பாச்சி அலறுவதுண்டு. 'மம்மலுக்குள் தும்புத்தடி தூக்காதே' என்று கூச்சலிடுவா. நானோ எதற்கும் செவிசாய்க்காமல் துள்ளியோடிப்போய் கூட்டித்தள்ளி விடுவேன். ஆனால் அன்றைக்கு நான் கூட்டிப் பெருக்கும் போது அது ஒரு மதிய நேரம். சண்முகக்குஞ்சையா பலசரக்குச் சாமான்களை அம்மாவிடம் கொடுத்துவிட்டு வேலைக்குப் புறப்பட்டுப் போய்க்கொண்டிருந்தார். போகும் போது "போட்டுவாறன்.." என்று சத்தமாக அவர் சொல்வது எல்லோருக்கும் கேட்டது. அவர் பெரியவிறாந்தாவைக் கடந்து, நடசாலை வாசலைக் கடக்க முனையும் போது பிச்சிமரத்தில் குந்தியிருந்த இரண்டு காகங்கள் திடீரென்று அலறியடித்துக் கொண்டு வந்து, பொத்தென்று அவரின் பின்னால் விறாந்தாவின் நடுவில் விழுந்து இறக்கைகளை அடித்து, அலகுகளினால் ஒன்றையொன்று பிராண்டி அடிவயிற்றால் கரைந்து அலறிவிட்டு சடசடவெனப் பறந்து போயின! சண்முகக் குஞ்சையா நடந்து சென்றவாறே திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு தெருவில் இறங்கி சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு புறப்படுவது தெரிந்தது. நான் தும்புத்தடியைப் பிடித்தபடி வெலவெலத்து, வெருண்டு போய் நின்றிருந்தேன். காகங்கள் விழுந்து புரண்ட இடத்தில் விறாந்தாவில் மண்துகள்கள் பறந்து கிடந்தன. மெதுவாகப் போய் அவற்றைக் கூட்டி முற்றத்தில்; தள்ளி விட்டேன். அவை விழுந்து புரண்டதும் அலறியதும் என் கண்களையும் செவியையும் விட்டுப் போகாமலிருந்தன. ஏனோ எனக்கு பெத்தம்மா சொன்ன கதைகள் அச்சமயம் ஞாபகத்தில் வந்து போயின. 'ஏதோ துர்ச்சம்பவம் நடக்கப் போகிறதோ?' என உள்ளுக்குள் மனம் துணுக்குற்றது. ஆனால் நான் யாரிடமும் அதனை சொல்லவில்லை. அந்தக் காட்சியைக் கண்டது இருவர்தான். ஒன்று நான். மற்றது சண்முகக்குஞ்சையா. ஆனால் காகங்களின் அலறல் ஓசை சமையலறைக்குள் நின்ற அம்மாவுக்கும் கேட்டதாக பின்னர் அம்மா ஒருவித பதைப்போடு கூறினா. அதுபற்றி யோசித்தவாறே இருந்த நான் சில மணிநேரங்களின் பின்னர் அவற்றை மறந்து வேறு வேலைகளில் இறங்கி விட்டேன். அன்றைக்கு பின்னேரம் ரியூசன் வகுப்பிற்காக வெளியில் சென்றிருந்த என் மூத்த அண்ணன் வகுப்பு முடிந்து வீடு திரும்பும் போது பதகளித்தவாறே உள்நுழைந்தார். அவரின் முகம் அதிர்ச்சியில் உறைந்து கிடந்தது. "அம்மா...அம்மா.." என்று விறாந்தாவில் நின்றவாறே பதறிப்பதறி அழைத்தார். நான் எதுவும் புரியாமல் அவரையே பார்த்தபடி நின்றிருந்தேன். அம்மா அவரின் குரலில் இருந்த பதற்றம் கண்டு யோசித்தவாறே விறாந்தாவுக்கு அவசரமாக ஓடிவந்தா. "சண்முகக்குஞ்சையா லைற் போஸ்ற்றிலை ஏறி வேலை செய்யேக்கை கரண்ட் அடிச்சு... கீழை விழுந்து அப்பிடியே போயிட்டார்..." அண்ணனின் குரல் நடுங்கியது. அம்மா "ஐயோ..." என்று அலறிய ஓசை பல வீடுகளிற்குக் கேட்டிருக்கும். அடுத்த கணமே வீட்டு வாசலில் ஊரவர்கள் கூடிவிட்டார்கள். நான் அப்படியே விழி பிதுங்கியவளாய் நின்றிருந்தேன். எனக்கு உதடுகள் நடுங்கியபடியே இருந்தன. இதயம் உள்ளுக்குள் டமார் டமாரென அடிப்பது எனக்கே கேட்பது போலிருந்தது. "உலகநாயகிப்பாட்டி வீட்டுச் சந்தியிலை இருக்கிற லைற் போஸ்ற்றிலை ஏறி திருத்த வேலை செய்யேக்கை தான் இது நடந்ததாம். இப்ப எல்லாம் முடிஞ்சுது.." அண்ணன் இப்போது அழத்தொடங்கிவிட்டார். எனக்கு மண்டையெல்லாம் விறைத்துக்கொண்டு வருவது போலிருந்தது! நெஞ்சுக்கூடு நொருங்கிவிடுவது போலிருந்தது. அழுகை வராமல் கண்களெல்லாம் காய்ந்து போனது போல் இழுத்துக்கொண்டு கிடந்தன! எதையும் யாருடனும் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாத பதற்றம் என்னை ஆட்கொண்டு கிடந்தது! பிறகென்ன? மறுநாள் அவரது வீட்டில் நடந்த மரணச்சடங்கில் அமைதியாக தூங்குவது போலிருந்த அவரின் வலது கையை மெதுவாகப் பற்றித் தூக்கினேன். அது இரும்புக்கனமாக இருந்தது. பெருவிரலின் மேற்புறம் சிறிய வட்டமாக தோலும் சதையும் கருகிச் சுருண்டு போயிருந்தது. "அதிலை தான் கரண்ட் அடிச்சது" அருகில் நின்றிருந்த அவரின் தங்கை- என் மாமி அழுதவாறே தலையில் அடித்துக் கதறினா. அம்மாவும் அப்பாச்சியும் கதறியழும் ஓசை தொடர்ந்து அங்கு கேட்டுக்கொண்டேயிருந்தது. காலம் எத்தனையோ சம்பவங்களை தூக்கியெறிந்தபடியும், சேர்த்து வைத்தபடியும் தன் கதியில் நகர்ந்து போய்க்கொண்டேயிருக்கிறது! நாங்கள் தான் அடிக்கடி நின்று அதனை திரும்பிப் பார்க்கிறோம்! வாழும் காலம்வரை எங்கள் மீது அன்பும் பாசமும் பொழிந்த சண்முகக் குஞ்சையாவை இன்றுவரை எப்படி என்னால் மறந்து விட முடியாதோ, அது போல் காகம் விழுந்து கரைந்ததையும், கண்டம் வந்து சேர்ந்ததையும்; கூட என்னால் என்றைக்கும் மறந்து விட முடிவதில்லை!
- சந்திரா இரவீந்திரன் | |
அலிகான். இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வடபழனியில் இவர் எங்கள் வீட்டுப் பக்கத்து வீட்டுக்காரராக வந்தபோது, அவ்வளவாக இவரைப் பற்றித் தெரியாது. காலையில் வேலைக்குப் போகும் வேளையில் சந்திக்க நேர்ந்தால் - பரஸ்பரம் ஸலாம் சொல்வோம். புன்னகையித்துக்கொள்வோம். அவ்வளவுதான். கொஞ்ச காலம் சென்ற பிறகு அவர்கள் குடும்பத்தினரும் எங்கள் குடும்பத்தோடு நெருங்கிய நட்பு கொண்டிருந்தனர். நான் ஜெயா தொலைக்காட்சியில் செய்தி வாசிக்கிறேன் என்று தெரிந்துகொண்ட பிறகு அங்கிருக்கும் சில நண்பர்களைப் பற்றி விசாரிப்பார். ”தெரியுமா அவர்களை?” என்று கேட்டால், ”ஜெயா டிவி காலை மலர் நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்றிருக்கிறேன்.” என்பார். அதன் பிறகுதான் அவரைப் பற்றி முழுமையாக அறிந்து ஆச்சரியப்பட்டேன். முன்னாள் முதல்வர் ஜெயலலிதா, கவிஞர் வைரமுத்து, இலங்கை வானொலி புகழ் பி.ஹெச். அப்துல் ஹமீது, நடிகர் சிவகுமார் போன்ற பிரபலங்களெல்லாம் இவரது விசிறிகள். இவர் சேர்த்து வைத்திருக்கும் பொக்கிஷம் தமிழ்த் திரையுலகின் விலைமதிப்பில்லா வைரங்கள்... ஆனால், அவையனைத்தையும் பாதுகாக்க, பொருளாதார வசதியில்லாமல் இருந்த நிலையால், அன்றைய முதல்வர் ஜெயலலிதாவிடம் அவையனைத்தையும் அரசு ஆவணக் காப்பகத்தில் சேர்க்கக் கோரினார். அவரும் உதவுவதாக அறிவித்திருந்தார். ஆனால், எதிர்பாராதநிலையில் ஜெயலலிதா நோயுற்று மரணமடைந்தார். கடந்த ஆண்டு இவரது உடல்நிலையிலும் சரிவு ஏற்பட, சொந்த ஊரான முத்துப்பேட்டைக்குச் சென்றுவிட்டார். இன்று அவர் முத்துப்பேட்டையையும் விட்டு முதலோன்பேட்டைக்குள் சென்றுவிட்டார் எனும் செய்தியறிந்து அதிர்ச்சியுற்றேன். இன்னாலில்லாஹி வ இன்னா இலைஹி ராஜிஊன். (இறைவனிடமிருந்தே வந்தோம். இன்னும் அவனிடமே மீளவிருக்கிறோம்.) அவர் - மெஹ்பூப் அலிகான். இணைத்திருக்கும் வீடியோவில் அவர் குரலில் அவரது சாதனைகள். தமிழ்த் திரையுலகில், பாடல்கள் என்று உருவான முதல் பாடல் தொட்டு, தற்காலப் பாடல்கள் வரையிலான லட்சக்கணக்கான பாடல்களை, வெளியான அதே இசைத்தட்டு, காஸெட்டு, சிடி, டிவிடி என அனைத்தையும் அலைந்து திரிந்து சேகரித்து வைத்துள்ளார் அலிகான். அவரது பொக்கிஷங்கள் அரசிடம் ஒப்படைக்கப்பட வேண்டும் எனும் ஆசை இன்னும் நிறைவேறாமல் இருக்கிறது. அரசு ஆவண செய்யவேண்டு மென்பது அவரது மகன்களின் கோரிக்கை. -ரஃபீக் சுலைமான். | |
| 1 | கவிஞர் மாயவநாதன்...... பெயரைக் கேட்டதும் இந்தப் பெயரில் கவிஞர் ஒருவரா? தெரியாதே, யாரவர்? என்று கூடப் பலருக்கும் கேட்கத் தோன்றும். அவரைப் பற்றித் தெரிந்து கொண்டபின் விழிகள் வியப்பினால் விரியக் கூடும் ஓ! 1936 ஆம் ஆண்டு இன்றைய தென்காசி மாவட்டத்தில் பூலாங்குளம் என்னும் கிராமத்தில் பிறந்தவர் கவிஞர் மாயவநாதன். சினிமாவில் நடிகர், அறிஞர், பேச்சாளர், எழுத்தாளர், கவிஞர், கலைஞர், மேதையர் தமிழ்நாட்டில் வாழ்ந்ததுண்டு. அப்பட்டியலில் மாயவநாதன் என்ற இந்த ஏழை அப்பாவிக் கவிஞனும் ஒருவன் என்பதுதான் வேதனையான உண்மை. சிறுவயதிலேயே ஏராளமான திறமைகளைச் சுமந்துகொண்டு சென்னை நோக்கிப் பயணம் செய்த மாயவநாதனுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தது சந்திரகாந்தா நாடகக் கம்பெனி. மாயவநாதன் மிகச்சிறந்த காளி பக்தர். மகாகவி காளிதாசன் போல, அன்னை காளிக்கு மட்டுமே தன்னை அடிமைப்படுத்திக் கொண்டவர். கரம்பைச் சித்தர், கரூர் சித்தர் போன்ற உயர்ந்தோர் நட்பு இவருக்கு உண்டு. மருதமலைக் கோவிலைச் சீரமைத்துக் கட்டும் பணியில் ஈடுபட்டிருந்த திரைப்படத் தயாரிப்பாளர் திரு.சாண்டோ சின்னப்பா தேவர், மருதமலைக் கோவில் மலையில் முருகன் புகழைப் பாடல் வடிவத்தில் கல்வெட்டுகளாக எழுதி வடித்து வைக்க ஆசைப்பட்டார். அந்தப் பாடல்களை எல்லாம் எழுதியவர் கவிஞர் மாயவநாதன்தான். என்றென்றும் மாயவநாதனின் புகழை நிலைத்து நிற்கச் செய்யும் அக்கல்வெட்டுகளை முருகன் துதிப் பாடல்களாக நிலைத்து நிற்பதை இன்றும் மருதமலையில் காணலாம். பணம் எவ்வளவு தந்தாலும் அது பெரிதல்ல தன் மானமும் கவிதையும் பெரிது என்று முழக்கமிட்ட கவிஞர் இவர். படித்தால் மட்டும் போதுமா, என்ற திரைப்படத்தில் இடம்பெறும்,
விண்ணளந்த மனம் இருக்க. மண்ணளந்த நடை எடுக்க பொன் அளந்த உடல் நடுங்க வந்தாள்…. ஒரு பூவளந்த முகத்தைக் கண்டு நின்றாள்… பந்த பாசம் என்ற திரைப்படத்தில் இவர் எழுதிய,
ஆகா அருமை அருமை என்ன உணர்ச்சி என்ன ஆழமான கருத்து.. பூமாலை எனும் திரைப்படத்தில் கயவன் ஒருவனால் தன் கற்பிழந்த பெண் பாடுவதாக அமைந்த பாடல்..
உவமை.. பாருங்கள்.. அவள் நிலை.. கற்பூரத்தால் அமைந்த ஒரு காட்டில் ஒரு சிறு கனல் விழுந்தால் என்னவாகும்? கண்மூடித் திறக்குமுன் யாரும் அணைக்க முடியாமல் முற்றிலும் எரிந்து காற்றில் கரைந்து காணாமல் தானே போகும். பந்தபாசம் படத்தில்
பாடலைக் கேட்டால் எந்தக் கவலையும் படாமல்.. காரியம் நடக்கட்டும் என்று குறைந்தபட்சம் ஒருநாள் நம்மால் இருக்க முடியும். அந்த அளவிற்கு தன்னம்பிக்கை தரும் ஒரு பாடல். பாலும் பழமும் படத்தில்
“என்னதான் முடிவு?” என்று ஒரு திரைப்படம். அதில் இடம்பெறும் ஒரு பாடல்,
இந்தப் பாடல் என்ன முயற்சி செய்தாலும் வேறு எவரும் எழுதியிருக்க முடியாது என்றுதான் இன்றும் தோன்றுகிறது. இப்படி எழுதுவதற்கு அசாதாரணமான தைரியமும் வேண்டும். இதயத்தில் நீ படத்தில் இடம்பெற்ற சுசீலா,ஈஸ்வரி பாடிய
இவரது கவிதைத் திறமையை கண்டு மகிழ்ந்தவர் கலைஞர் மு.கருணாநிதி, அதனால் தான் அதிக பாடல்கள் எழுதுவதற்கு வாய்ப்புகளை வழங்கினார் மாயவநாதனுக்கு. பூமாலை என்ற படம் ,கலைஞரின் வசனத்தில் உருவான படம், அதில் இடம்பெற்ற
இசைச்சித்தர் சி.எஸ்.ஜெயராமனின் குரலில் ஒலிக்கும் பாடலின் வரிகளுக்கு சொந்தக்காரர் இவரே. இதன் வரிகளை கவனித்தவர்கள் இதன் வலிமையை உணர்வார்கள். இதே படத்தில்
கலைஞர் பூம்புகார் படத்தில் மாயவநாதனுக்கு 6 பாடல்களை எழுதும் வாய்ப்பை கொடுத்தார்.
பாடல்கள் இன்றும் நம் சிந்தயை மயக்கும் பாடல்கள் மாயவநாதன் யாருக்கும் அஞ்சாதவர். முகத்திற்கு நேரே பேசிவிடுபவர். ஒரு முறை கலைஞரின் மறக்கமுடியுமா படத்திற்கு பாடல் எழுத வந்த இவர் என்ன மெட்டு என்று ராமமூர்த்தியை கேட்க அதற்கு அவர் “மாயவநாதன் மாயவநாதன் மாயவநாதன் மாயவநாதன் மாயவநாதன் மாயவநாதன்” என்று சொல்ல கோபம் கொண்ட இவர் பாடல் எழுதாமல் சென்று விட்டார் . பின் கலைஞர் அந்த பாடலை எழுத அது தான்
இவர் முழுக்க முழுக்க பாடல்கள் எழுதிய ஒரே படம் பீம்சிங்கின் “பந்த பாசம்”.திரைப்படம் எப்பொழுதும் கண்ணதாசனே எழுதும் பீம்சிங் -மெல்லிசை மன்னர்களின் கூட்டணியில் இந்த படத்தில் மட்டும் பெரும்பாலான பாடல்களையும் எழுதியது மாயவநாதனே.. இதில் இவர் எழுதிய அத்தனை பாடல்களும் அருமை
காதல் கனிரசம் சொட்டும் வரிகள்
முத்தாய்ப்பாய் சீர்காழியாரின் குரலில் ஒலித்த என்னதான் முடிவு திரைப்படத்தில் மனதை உருகவைக்கும்
தீருமுன்னே இறக்க வைக்காதே'' என்ற மிகச்சிறந்த தத்துவப் பாடலல் ஒன்றை எழுதினார். தொழிலாளி திரைப்படத்தில் இடம்பெற்ற
தென்றல் வீசும் திரையில் பி.பி.ஸ்ரீனிவாஸ் குரலில் அழகான
1971’ல் வெளிவந்த ஜெய் - ஸ்ரீவித்யா நடித்த “டெல்லி டூ மெட்ராஸ் “ படத்தில் ஒலித்த
என்ற பாடல் இவர் எழுதியது தான். இது தான் கடைசி பாடலும் கூட. 1971 ஆம் ஆண்டு சென்னையில் திடீரென மறைந்தவர். 35 வயது மட்டுமே பூவுலகில் வாழும் பேறு பெற்று தன் பாடல்களால் நம்மை மயக்கி விட்டு,மறைந்து மாயமாகி போனவர் மாயவநாதன் . வறுமையில் வாடிய இந்த தமிழ் கவிஞர் நடு வீதியில் சுருண்டு விழுந்து உயிரிழந்தார். பணத்தை பெரிதாக நினைக்கவில்லை, வறுமையில் வெருமையாக இருந்தாலும் யாருக்கும் பணிவதில்லை என்ற கொள்கையை கைப்பிடித்தவர். கடவுள் எப்பொழுதும் இதுபோன்ற திறமைசாலிகளை பிடித்துப்போகிறது, சீக்கிரமே தன்னிடம் அழைத்துக்கொள்கிறார் இவர்களது தமிழை இன்னும் கொஞ்சம் கேட்க முடியாமல் போனது நமது துரதிர்ஷடம் அவருடைய மறைவுக்குப்பின் அவருடைய மனைவி மக்கள் ஓலைக்குடிசை ஒன்றில் வாழும் அளவிற்குத்தான் வசதி இருந்தது. இன்னும் அவருடைய பிள்ளைகள் பேரக் குழந்தைகள் மிகச் சாதாரணமான வேலை செய்து, விவசாயக் கூலிகளாகக் குடும்பம் நடத்துகிறார்கள். சொந்த ஊரில் அவருடைய உடல் எரியூட்டம் நடந்த இடம் கூட கேட்பாரற்றுக் கிடக்கிறது. |
திரை உலகை மிரள வைத்த சிவாஜி இன்றுவரை சிவாஜியின் இடத்தை எந்த நடிகராலும் பிடிக்க முடியவில்லை. ஏன் ஏன்றால் அவருடைய நடிப்பை யாராலும் ஈடு கொடுக்க முடியாது. இவருடைய நடிப்பில் வெளியான திரைப்படம் தான் 'தங்கப்பதக்கம்'. 1974 ஆம் ஆண்டு P. மாதவன் இயக்கத்தில் சிவாஜி கணேசன், கே ஆர் விஜயா ஆகியோர் நடித்திருந்தனர். |π| இப்படத்தில் கண்டிப்பான, உறுதியான போலீஸ் அதிகாரியாக எஸ் பி சௌத்ரி கதாபாத்திரத்தில் சிவாஜி கணேசன் நடித்து இருந்தார். ஒரு போலீஸ் அதிகாரி எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டு ம், எப்படி வாழ வேண்டும், என்பதை தனது அற்புதமான நடிப்பின் மூலம் சிவாஜிகணேசன் காட்டியிருந்தார். |π| இப்படத்திற்கு எம் எஸ் விஸ்வநாதன் இசை அமைத்து இருந்தார். அப்படத்தில் இடம் பெற்ற 'சோதனை மேல் சோதனை', 'நல்ல தொரு குடும்பம்' பாடல்கள் வரவேற்பு பெற்று வந்தது. 1974 ம் ஆண்டு வெளியான படங்களில் தங்கப்பதக்க ம் படம் 175 நாட்களுக்கு மேல் ஓடி வெள்ளி விழா கண்டது. அதுமட்டுமல்லாமல் அந்த ஆண்டு அதிக வசூல் செய்த திரைப்படம் என்ற பெருமையும் தங்கப் பதக்கம் படத்திற்கு கிடைத்தது. இப்படத்திற்கு முந்தைய ஆண்டான 1973 வரை வந்த எல்லா படங்களின் வசூலையும் தங்கப்பதக்கம் முறியடித் துள்ளது. தங்கப்பதக்கம் படம் சாந்தி தியேட்டரில் மட்டும் 103 நாட்கள் ஹவுஸ்புல்லாக ஓடியது. சாந்தி தியேட்டரில் உள்ள 1200 இருக்கைகளிலும் ஹவுஸ் ஃபுல்லாக இருக்கும் அளவுக்கு மக்கள் கூட்டம் திரளாக வந்து இப்படத்தை பார்த்து மகிழ்ந்தனர். மகேந்திரன் எழுதிய தங்கபதக்கம் நாடகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு இப்படம் எடுக்கப்பட்டிருந்தது. தங்கப்பதக்கம். நாடகமும் மக்கள் மத்தியில் சாதனை படைத்த பெருமை தங்கப்பதக்கம் படத்திற்கு உண்டு. |π| தங்கப்பதக்கம்
படம் பங்காரு பதக்கம் என 1976 இல் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டு வெளியானது. அதன்பிறகு இப்படம் கன்னடம் மற்றும் ஹிந்தியிலும் ரீமேக் செய்யப்பட்டு வெளியா னது. ஓரு படம் இவ்வள வு சாதனை படைக்க
முடியும் என்றால் அது சிவாஜி படமாக மட்டுமே இருக்க முடியும். | |
| ||||||||||||||
வ வே சு அய்யர், திருக்குர் ஆன். மதச்சார்பின்மை: ஒரு முக்கிய குறிப்பு. <><><><><><> இந்தியாவில் முஸ்லிம் ஆட்சி குறித்துச் சரியாக அறிந்துகொள்ள இக்கட்டுரையை அவசியம் படியுங்கள். <><><><><><> படத்திலுள்ள இக்குறு நூலை எனக்குக் கையொப்பம் இட்டு அன்பளித்துள்ளது வ.வே.சு அய்யரின் மகன் மருத்துவர் வ.வே.சு இராதா கிருஷ்ணன். என்னுடன் கூட இருந்தவர்கள் அப்போது தஞ்சை சரபோஜி கல்லூரியில் உடன் பணியாற்றிய பேராசிரியர்களான கே.என் ராமச்சந்திரன் (அறிவியல் நூல்கள் பல எழுதி விருதுகள் பெற்றவர். எனக்கு ஆசிரியராக இருந்து பின் என்னுடன் நெருங்கிய நண்பராகப் பணியாற்றியவர்.) மற்றும் பேரா. முஸ்தபா (ஒரு மிகச் சிறந்த ஆசிரியர். விரிவாகப் படிக்கக் கூடியவர்). அப்போது நாங்கள் திருச்சி ரீஜனல் எஞ்சினீயரிங் கல்லூரியில் பகுதி நேர M.Phil படித்துக் கொண்டிருந்தோம். இது சுமார் 45 ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்தது. வ.வே.சு அய்யர் சேரன்மாதேவியில் தொடங்கியிருந்த குருகுலத்தில் பார்ப்பன மாணவர்களுக்கு மட்டும் தனியாக அமர்த்தி உணவு பரிமாரப்பட்ட நிகழ்வு சென்ற நூற்றாண்டுத் தமிழக அரசியலில் மிகப் பெரிய திருப்பத்தை ஏற்படுத்திய ஒன்று. பார்ப்பன மாணவர்கள் எல்லோரையும் அப்படித் தனியாக அமர்த்தி உணவு பரிமாறவில்லை எனவும் புகழ்பெற்ற வாவிலா குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு தெலுங்குப் பார்ப்பனர் வீட்டுக் குழந்தைகளுக்கு மட்டும்தான், அப்படி அவர்கள் வீட்டில் நிபந்தனை விதித்திருந்ததால், தனியாக உணவு பரிமாறப்பட்டது என்பதும் வ.வே.சு தரப்பில் சொல்லப்பட்ட சமாதானம். அடுத்த சில ஆண்டுகளில் வ.வே.சு இறந்து போனார். அவரது மகன் திருச்சி திருவானைக்கோவிலில் மருத்துவராக இருந்தார். அந்த நிகழ்ச்சி குறித்த விவரங்களை அறியத்தான் சுமார் நாற்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் நாங்கள் அங்கு சென்றிருந்தோம். அந்த ஒரு குடும்பத்துக் குழந்தைகள் தவிர தாங்கள் உட்பட எலோரும் ஒன்றாக அமர்ந்துதான் உணவு அருந்தியதாக வ.வெ.சு அவர்களின் மகன் இராதாகிருஷ்ணன் கூறினார். நாங்கள் புறப்படும்போது அவர் இந்த நூலைக் கையொப்பமிட்டு எனக்கு அன்பளித்தார், நேற்று வேறு ஒரு நூலைத் தேடிக் கொண்டிருந்தபோது இது கண்ணில் பட்டது. இது ஔரங்கசீப்பிற்கு எதிராகப் போராடிய குரு கோவிந்தசிங் குறித்து வ.வே.சு அய்யர் எழுதிய ஒரு குறு நூல். 1925ல் இதன் முதற்பதிப்பு வந்துள்ளது. பின் 1934ல் ‘சுதந்திரச் சங்கு’ சர்பாக ஒரு பதிப்பு வந்துள்ளது. இது அதற்குப் பின் வந்த ஒரு பதிப்பு. வ.வே.சு அவர்களின் 80வது பிறந்த நாளில் (02.04.1961) இது வெளியிடப்பட்டுள்ளது. குரு கோவிந்த சிங். ஔரங்கசீப்பிற்கு எதிராகப் போராடியவர். தனை எதிர்த்துத் தாக்குதல் நடத்திக் கொண்டிருந்தாலும் குரு கோவிந்தரின் வீரத்தை மெச்சி மொகலாயர்கள் சார்பாக அவர் நட்பு பேண அழைக்கப் பட்டததாகவும், ஆனால் இஸ்லாமாக மாறவேண்டும் என நிபந்தனை விதிக்கப்பட்டதை கோவிந்தரின் மகன்கள் ஏற்காது போராடி மாண்டதாகவும் இந்நூலில் வ.வே.சு குறிப்பிடுகிறார். அதன் பிறகும் ஒளரங்கசீப் கோவிந்தரை சமாதானத்திற்கு அழைத்ததாகவும் மொகலாயர்களுடனான போர்களில் நான்கு மகந்களை இழந்திருந்த அவர் ஒளரங்கசீப்பின் அழைப்பை ஏற்க மறுத்துவிட்டதாகவும் வ.வே.சு எழுதுகிறார். ஔரங்கசீப் இறந்த பின்னர் அவரது மகன் தேஜ்பகதூரும் கோவிந்தரை மதித்து அவருடன் நட்பு பாராட்ட அழைக்கிறார். போரில் பல இழப்புகளைச் சந்தித்திருந்த குரு கோவிந்தசிங் இப்போது சமாதானத்துக்குத் தயாராகி தேஜ்பகதூர் வேண்டிக் கொண்டபடி கோதாவரிக் கரையிலிருந்த கலகக்காரர்களை அடக்கச் சென்றார். ஆனால் அங்கு விதி வேறு வகையில் விளையாடியது. இங்கு ஒன்றைக் குறிப்பிடுவது அவசியம். மொகலாயப் படை எடுப்புகளுக்கும் பின் வந்த ஆங்கில ஏகாதிபத்திய ஆட்சிக்கும் இடையில் ஒரு முக்கிய வேறுபாடு உண்டு. ஆங்கிலேயர்களைப் போல இங்கு வணிகத்தின் மூலமாகவும், பிற வழிகளிலும் கொள்ளை அடித்தும் அவற்றைத் தம் நாடுகளுக்குக் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்கிற நோக்கம் முகலாயர்களுக்கு இல்லை. அக்பர் அல்லது ஔரங்கசீப் போன்ற மொகலாயர்கள் இங்குள்ள செல்வத்தைக் கொள்ளை அடித்துச் செல்வதை நோக்கமாகக் கொண்டவர்கள் அல்ல. எனவே அவர்கள் கூடியவரை இங்கு அமைதியான ஒரு ஆட்சியை நிலை நிறுத்தவே முனைந்தனர். இங்குள்ள சமூகங்களுடன் சமாதானமாக வாழ்வதே அவர்களுக்குத் தேவையாக இருந்தது. பெரிய அளவில் இந்துக்கள் இவர்களின் அவைகளில் முக்கிய பொறுப்புக்களிலும் பதவிகளிலும் இருந்தனர். இங்குள்ள இந்து ஆலயங்கள் முதலியவற்றை இடிப்பதும் அவர்களின் நோக்கமல்ல. கூடியவரை அமைதியாக ஆட்சியை நடத்துவதே அவர்களின் நோக்கமாக இருந்தது. மதமாற்றம் செய்வதும் அவர்களின் நோக்கங்களாக இல்லை. ரிச்சர்ட் ஈட்டன் போன்ற முகலாய கால வரலாற்று அறிஞர்கள் இதை விரிவாக விளக்குகின்றனர். இன்றளவும் இந்தியத் துணைக் கண்டத்தில் அதிக அளவில் முஸ்லிம் மதமாற்றங்கள் நடந்து இன்று முஸ்லிம் நாடுகளாகவே உள்ள பாகிஸ்தான் மற்றும் வங்கதேசம் ஆகியவற்றில் எந்நாளும் வலிமையான முஸ்லிம் அரசுகள் இருந்ததில்லை என்பதை நாம் மறந்துவிடல் ஆகாது. பின் எப்படி அங்கு மிகப் பெரிய அளவு மதமாற்றங்கள் நடந்தன? சுஃபி ஞாநிகளின் பங்கு இதில் முதன்மையாக இருந்தது என ஈட்டன் சொல்கிறார். பெரும் நதிகள் இல்லாத இப்பகுதிகளில் கிணற்றுப் பாசனம் முதலானவற்றை பாரசீகம் முதலான நாடுகளில் பயிலப்படும் நீர்ப்பாசன முறை (Persian Wheel) கொண்டு இங்கெல்லாம் விவசாயப் பாசன முறைகளை இவர்கள் உள்ளூர் மக்களுக்கு கற்பித்ததை அவர் விளக்குகிறார். அந்த வகையில் சுஃபிகளின் பங்கு இதில் முக்கிய பங்கு வகித்தது என்கிறார் அவர். அப்படியானால் சில இந்து ஆலயங்கள் முகலாயர்களால் இடிக்கப்பட்டதற்கு வரலாற்று ஆதாரங்களும் உள்ளனவே, சில கட்டாய மதமாற்றங்களும் நிகழ்ந்தனவே என்கிற கேள்விகளுக்குச் சில சமீப கால ஆய்வாளர்களான ஆந்த்ரே ட்றூசெக் போன்றோர் விளக்கங்கள் அளிக்கின்றனர். இப்படியான சம்பவங்கள் எண்ணிக்கையில் மிக மிகக் குறைவு. சில குறிப்பான குற்றச்சாட்டுகளின் அடிப்படையில் தண்டனையாக அவர்கள் வசம் இருந்த ஆலயங்கள் அவ்வாறு தகர்க்கப்பட்டன என அவர்கள் ஆதாரங்களுடன் நிறுவுகின்றனர். ஔரங்கசீப்பின் ஆட்சியில் அவ்வாறு இடிக்கப்பட்ட இந்துக் கோவில்கள் மிக மிகச் சில. அதே ஔரங்கசீப் காலத்தில்தான் நமது குமரகுருபரர் காசியில் மடம் கட்டுவதற்கும் நன்கொடை அளித்தார். இன்றும் காசியில் அந்த மடம் உள்ளதை நாம் அறிவோம். இந்த அளவிற்கு விரிவான ஆய்வுகள் எல்லாம் அப்போது இல்லாவிட்டாலும், கட்டாய மதமாற்றம், இந்து மத அழிப்பு, பசுவதை முதலான சொல்லாடல்கள் மேலோங்கி வந்த ஒரு கால கட்டத்தில் வ.வே.சு அய்யரின் அணுகல்முறை அவ்வழியில் இல்லை என்பது இங்கே கவனிக்கத்தக்க ஒன்றாக உள்ளது. குருகோவிந்தசிங் படையில் இருந்த இரு பட்டாணியர்கள்தான் அவரது கோதாவரிப் படைஎடுப்பின்போது அங்கு அவரைக் கொன்றனர் என வ.வேசு எழுதுகிறார். அது ஏன்? ஒரு சமயத்தில் தன்னை அவமதித்த ஒரு பட்டாணியக் குதிரை வியாபாரியை கோவிந்தர் கொன்று விடுகிறார். ஆனால் அந்த வியாபாரிக்கு இரு மகன்கள் இருந்ததை அறிந்து அவர்களைத் தன் மகன்கள் போலவே அவர் வளர்க்கிறார். எனினும் பின்னாளில் உண்மை அறிந்த அவர்களே அந்தப் போரின்போது அவரைக் கொன்றதாகவும் இந்நூலில் வ,வே.சு அவர்கள் குறிப்பிடுகிறார். தன்னால் வளர்க்கப்பட்டவர்கள் ஏன் தன்னைக் கொன்றார்கள் என மரணத் தறுவாயில் கோவிந்தர் கேட்டபோது தந்தையைக் கொன்றதற்குப் பழி வாங்கவே தாங்கள் அவரைக் கொன்றதாகவும், எனினும் சொந்தத் தந்தையைப்போல் தன்னை இதுகாறும் வளர்த்த அவரை இப்படித் தாக்கியதற்காகத் தங்களைக் கொல்லுமாறும் அவர்கள் வேண்டிக் கொண்டதாகவும், குரு கோவிந்தர் அவர்களை மன்னித்து இறந்ததாகவும் வ.வே.சு கோவிந்தரின் வரலாற்றை முடிக்கிறார். வ.வே.சு அவர்கள் தன் கதைப் போக்கில் ஔரங்கசீப்பை இந்துத்துவவாதிகள் வழக்கமாகச் சித்திரிப்பதுபோலச் சித்திரிக்கவும் இல்லை. வளர்ந்து கொண்டிருந்த ஒரு பெரும் பேரரசுக்கும் எதிர்த்து நின்ற ஒரு குழுமத்திற்கும் இடையிலான போராகவே அதைக் காட்டுகிறார். மொகலாயர்கள் அவரை மதம் மாறச் சொல்லிக் கட்டாயப்படுத்த ஒரு கட்டத்தில் நேர்ந்தாலும் தொடர்ந்து அப்படியான மதமாற்ற நிபந்தனையின்றி அக்குழுமத்தைத் தன் படை பலத்தால் தங்களின் ஆளுகைக்குள் கொண்டுவந்ததாகவுமே குறிப்பிடும் வ.வே.சு அவர்களின் இந்தச் சித்திரிப்பில் மதவெறுப்பு கிடையாது என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. அது மட்டுமல்ல அவர் இஸ்லாமியத்தை அவதூறு செய்யவும் இல்லை. மிக்க மரியாதையுடனும், அம் மதத்தினரின் நெறிகளுக்கு உட்பட்டும் அதை அறிமுகம் செய்கிறார். மொகலாய ஆட்சியை ஒரு விரிவாக்க 'ஏகாதிபத்தியம்' என்று மட்டுமே குறிப்பிடுகிறார். ‘ஏகாதிபத்தியம்’ என்கிற கருத்தாக்கம் இங்கே மார்க்சீயப் பொருளிலும் சொல்லப்படவில்லை. அந்நிய விரிவாக்கம் என்கிற பொருளிலேயே சொல்லப்படுகிறது. குருவின் இரு மகன்கள் ஒளரங்கசீப்புடனான போரில் கொல்லப்பட்டதைச் சொல்ல வரும்போது, “(அவர்கள்) குருவின் கண்ணெதிரிலேயே ஷஹீதாயினர்” எனக் குறிப்பிட்டுப் பின் “ஷஹீது – தர்மத்துக்காகப் பிராணனைக் கொடுக்கிறவன்’’ என அடிக்குறிப்பில் அதற்கு விளக்கமும் தருகிறார் வ,வேசு அவர்கள். ஒரு கட்டத்தில் ஒளரங்கசீப்பிடமிருத்து தப்பி வந்த குரு கோவிந்தசிங் பட்டாணியர்கள் கையில் சிக்குகிறார். ஆனால் அந்தப் பட்டாணியர்கள் அவரது வீரத்தை மெச்சி “உபசாரங்கள் செய்து” போலால்பூர் எனும் ஊரில் கொண்டு சென்று விட்டதாகவும், அங்கேயும் குருகோவிந்தரும் அவரோடு தப்பி வந்த படைகளும், “பீர்முகம்மது என்ற ஒர் முஸ்லிமினாலேயே ரஷிக்கப்பட்டார்கள்” எனவும் வ.வே.சு அய்யர் குறிப்பிடுகிறார். அது மட்டுமல்ல. “குரு கோவிந்தன் குரான் படிக்கும் காலத்தில் இந்தப் பீர்முகம்மது அவனுக்குச் சகபாடியாக இருந்தான். அவன் சிறந்த முஸ்லிமாயும் இருந்தான்” என்கிறார். குரு கோவிந்தர் “முஸ்லிம்கள் சமைத்த அன்னத்தை” உண்டதையும் குறிப்பிட்டுப் பாராட்டுகிறார். இறுதியாக முடிக்கும்போது, “..இவ்வாறு தனது ஆத்ம சக்தியனைத்தையும் தன் சிஷ்யரிடத்தில் வியாபிக்கும்படி செய்த வன்மை சரித்திரத்தில் முகம்மது நபி – ஸல்லாஹூ அலைஹிவஸ்ஸல்லம்- ஒருவருக்குத்தான் நமக்குத் தெரிந்த மட்டில் உண்டு….” என முடிப்பதை வாசித்தபோது நான் மெய்சிலிர்த்தேன். இறுதியில் “ஸத் ஸ்ரீ அகால்!” – எனச் சீக்கியர்களின் வழியில் வணக்கம் சொல்லி முடிக்கிறார் வ.வே.சு அய்யரவர்கள். வ.வே.சு (1881- 1925) அவர்களின் இறுதிக் காலத்தில் எழுதப்பட்டது இந்நூல். ஒருவேளை இதுவே அவரது இறுதி நூலாகவும் இருக்கக் கூடும். அவர் இறந்த ஆண்டில்தான் இந்நூலும் வெளிவந்துள்ளது. அது காந்தி சகாப்தம் தொடங்கிய காலம். பாரதி, வ.வேசு, வ.உ.சி, சாவர்கர் ஆகியோரெல்லாம் காந்தி சகாப்தம் தொடங்குவதற்கு முன் தமிழகத்தில் பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு அரசியலை முன்னெடுத்தவர்கள். 1905 வங்கப் பிரிவினையை ஒட்டி எழுந்த அரசியல் எழுச்சியில் வெளிப்போந்த முதல் கட்டத்தினர். வெள்ளை அதிகாரிகளைக் கொன்று கையில் பகவத் கீதையுடன் தூக்கு மேடை ஏறிய மேற்சாதி இளைஞர்களின் காலத்தவர்கள். அரவிந்தர், திலகர் முதலானோரைத் தலைவர்களாக ஏற்றுத் தம் அரசியலைத் துவங்கியவர்கள். வ.வேசு சாவர்கரின் நெருங்கிய நண்பரும் கூட. ஆனால் 1916க்குப் பின் காந்தி சகாப்தம் இங்கு தொடங்குகிறது. அப்போது இந்த எழுச்சி வெகு மக்களை உள்ளடக்கியதாக உருப்பெறுகிறது. காந்தி கிலாஃபத் இயக்கத்தோடு இந்திய அரசியலில் நுழைகிறார். பாரதியும் வ.வே.சுவும் முந்தைய வழியிலிருந்து விலகி காந்தியத் தலைமையை ஏற்ற தருணத்தில் மறைய நேரிட்டவர்கள் என நான் முன்னொரு முறை எழுதியது நினைவிருக்கலாம். திருக்குர் ஆன் முதல் தமிழ் மொழியாக்கம் வந்தபோது அதைப் படித்து வியந்த வ.வே.சு அவர்கள் அதை வியந்து எழுதியதோடு, “ஒவ்வொரு தமிழன் வீட்டிலும் இருக்கவேண்டிய நூல்” என அதைப் பாராட்டி எழுதியது குறித்து மீனா எழுதியுள்ள கட்டுரை ஒன்றும் இங்கே நினைவுக்குரியது. | |||
| |||
முன்பு ஜெர்மனி நாடு பிளவுபட்டிருந்தபோதுபெர்லின் நகரத்தை கிழக்காகவும் மேற்காகவும் பெரிய மதில் சுவர் பிரித்தது. ஒருநாள் கிழக்கு பெர்லினை சேர்ந்த சிலர் ஒரு லாரி நிறைய குப்பை கூளங்களை கொண்டுவந்து மதில் தாண்டி மேற்கு பெர்லின் பக்கம் கொட்டினார்கள்.(அவ்வளவு குரோதம் !) மேற்கு பெர்லினை சேர்ந்த மக்களும் அதே,மாதிரி செய்திருக்கலாம்.
ஆனால் அவர்கள் அப்படி செய்யவில்லை. மாறாக ஒரு லாரி நிறைய உணவு பொருட்கள், ரொட்டிகள், பால் பொருட்கள் மற்றும் மளிகை சாமான்களை கொண்டுவந்து மதில் தாண்டி இந்த கிழக்கு பெர்லின் பக்கம் அழகாக அடுக்கி வைத்துவிட்டு போனார்கள். மேலும் அதன் மீது இவ்வாறு எழுதி வைத்து விட்டு போனார்கள் .ஒவ்வொருவரும் தன்னிடம் என்ன இருக்கிறதோ அதைதான் கொடுப்பார்கள். (“EACH GIVES WHAT HE HAS"),,,,எவ்வளவு நிதர்சனமான உண்மை....! உங்களிடம் இருப்பதைதான் உங்களால் கொடுக்க முடியும். உங்களுக்கு 'உள்ளே' என்ன இருக்கிறது ? அன்பா - பகையா ? அமைதியா - வன்முறையா ? வாழ்வா - சாவா ? உங்கள் திறமை, பலம் அழிவுப்பாதையை நோக்கியா - வளர்ச்சிப்பாதையை நோக்கியா ? இத்தனை காலங்களில் நீங்கள் அடைந்தது என்ன ? ஒவ்வொருவரும் தன்னிடம் என்ன இருக்கிறதோ அதைதான் கொடுப்பார்கள்,,,, அன்பை_விதைப்போம்... விதைத்ததையே ...அறுவடை_செய்வோம். கோபத்தின் கதை ! ஒரு இளைஞனுக்கு அதிகமாக கோபம் வந்து கொண்டே இருந்தது. ஒரு நாள் அவன் அப்பா அவனிடம் சுத்தியலும் நிறைய ஆணிகளையும் கொடுத்தார். ”இனிமேல் கோபம் வரும் போது எல்லாம் வீட்டின் பின் சுவரில் ஆணி அடிக்குமாறு கூறினார்”. முதல்நாள் 10 ஆணி,மறுநாள் 7,பின்பு 5,2 என படிப்படியாக ஆணி அடிக்க கோபம் குறைந்தது. ஒரு நாள் ஒரே ஒரு ஆணி அடித்தான், மொத்தமாக 45 ஆணிகள் அடித்து உள்ளேன். இனி கோபம் வராது என அவன் அப்பாவிடம் கூறினான். இனிமேல் கோபம் வராத நாளில் ஒவ்வொரு ஆணியாகப் பிடுங்கி விடு என்றார். 45 நாளில் அடித்த ஆணிகள் பிடுங்கப்பட்டு விட்டன என பெருமையுடன் அப்பாவை அழைத்து காட்டினான். உடனே அப்பா சொன்னார் ஆணிகளை பிடுங்கிவிட்டாய், சுவற்றில் உள்ள ஒட்டைகளை என்ன செய்வாய்? உன் கோபம் இது போல பலரை காயப்படுத்தி இருக்கும் அல்லவா ?
| |
மாமி சொன்ன கதைகள் - சந்திரா இரவீந்திரன்: ஆசிரியர் குறிப்பு: வடமராட்சி, பருத்தித்துறை, மேலைப்புலோலி, ஆத்தியடியைப் பிறப்பிடமாகக் கொண்டவர். தற்போது இலண்டனில் வசிக்கிறார். ஏற்கனவே இவரது இரண்டு சிறுகதைத் தொகுப்புகள் வெளியாகி இருக்கின்றன. இது அனுபவப் பகிர்வுகளின் தொகுப்பு. மாமியார்- மருமகள் உறவு என்பது love-hate relationship. Hate எத்தனை சதவீதம் என்பதைப் பொறுத்தே அவர்கள் பேசுவது இருக்கும். மேலைநாடுகளில் கூட இந்த உறவு சொல்லிக் கொள்ளும் வகையில் கிடையாது. முதன்முறையாக, சந்திரா, தனது மாமியார் கூறிய கதைகளை நினைவுறுத்திப் புத்தகமாக்கியதன் மூலம் அந்த உறவின் நெருக்கத்தைச் சொல்கிறார். நாற்பதுகளுக்கு முந்தைய இருபாலை கிராமம். நம்மிடத்தில் இருந்து கொண்டு விநாயகர் சிலையை பிரதிஷ்டம் செய்யக்கூடாது, இறக்குமதி செய்யும் பொருட்களுக்கு வரி கட்ட வேண்டும் என்று சட்டமிடுகிறார்கள் ஆங்கிலேயர். குழந்தைகள் உட்பட எல்லோருக்கும் கூப்பன் இருந்தால் உணவுப்பொருட்கள் சங்கத்தில் வழங்கும் நடைமுறை (ஏன் இப்படி? யாருக்கேனும் தெரியுமா?) . சென்னையில் பயந்தது போலவே இருபாலையிலும் ஜப்பான்காரன் குண்டு போடுவான் என்று பயப்படுகிறார்கள். கிராமத்தின் உணவுகள், பழங்கள் பற்றிய குறிப்புகள் ஏராளம். இலுப்பை நெய்யில் பொரித்த மீன், வேப்பம்பூ வடகம், பனங்காய் பணியாரம், பனங்கழி+கோதுமை+சீனி கலந்த உருண்டை, ஈச்சங்குருத்தின் இனிப்பு, பயற்றங் கொழுக்கட்டை, ஆடிக்கூழ் என்று நாம் சாப்பிட்டுப் பார்க்காமல் எத்தனை உணவுகள்! கிராமத்தில் பெண்களுக்கு ஏராளமான சட்டதிட்டங்கள். தெரிந்தவர்களுடன் கூட வெளியில் அனுப்பாத கட்டுப்பாடு, வெளியூரில் படிக்கப் போனால் கெட்டுப் போவாள் என்ற கருத்து, பெண் என்பதற்காகவே சமையல் தெரிய வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு, பெண்கள் அதிகம் படிக்க வேண்டாம் என்ற மனநிலை என்று தளைகள் நிறைந்த உலகம். 1956லேயே சிங்களம் எழுதப்பேசத் தெரிந்தால் மட்டுமே அரசுவேலையில் தொடர முடியும் என்று சட்டம் வருகிறது. ஒரு பெண் கதை சொல்கின்ற போது, அவள் சார்ந்த உலகம் கண்முன் விரிகிறது. முப்பத்தைந்து வயதில், ஒன்பது குழந்தைகளுடன் கணவனை இழந்து நிர்கதியாக நின்ற பெண். வைராக்கியமாக குழந்தைகள் எல்லோரையும் வளர்த்து, திருமணம் செய்து கொடுத்து, பேரன் பேத்திகள் என்று நிறைவானதொரு வாழ்வு. காது கேட்காததால் அதிகம் பேசமுடியவில்லை, கடைசி காலத்தில் எழுதித் தரக் கேட்கும்போது, ஞாபகமறதியும் வந்து சேர்கிறது. இது போல் எத்தனை வாழ்க்கைகள் சொல்லப்படாமலேயே, வெளியுலகுக்குத் தெரியாமலேயே மறைந்து போயிருக்கின்றன. தெரிவதற்கு, எல்லோருக்கும் சந்திரா போல் ஒரு மருமகள் கிடைக்க வேண்டுமே. பிரதிக்கு: காலச்சுவடு 4652-278525 முதல்பதிப்பு டிசம்பர் 2022 விலை ரூ. 150. | |
"அமெரிக்காவில் மிகப்பெரிய பணக்காரர்
அவர்..... தன் தாயின் பிறந்தநாளுக்கு
பரிசளிக்க ....ஒரு பெரிய கடையின்
முன், தன் காரை நிறுத்துகிறார். பிரபலமான பூக்கடை அது ,..." எவ்வளவு விலை சார் இது" " 250 டாலர்"!!. " இதைவிட அருமையான 'பூ 'காண்பிக்க முடியுமா? "வந்தவர் மிகப்பெரிய பணக்காரர் என கடைக்காரருக்கு தெரிகிறது.... " இது "ஆர்கிட்"வகைப் பூ...மிகஅருமையா இருக்கும்.... ஒரு வாரம் வரை வாடாது" "500 டாலர்"!! சரி, இதையே , 'பேக் செய்யுங்க... "உங்களிடம், "கொரியர்" சர்வீஸ் இருக்கா? கொரியர் சர்வீஸ்'சும், செய்கிறோம் ...அதற்கு ஒரு 100 டாலராகும். "வேண்டாம்... இந்த பூங்கொத்து இன்று என் தாயிடம் போய் சேர வேண்டும் இன்று என் தாயின் பிறந்தநாள் கொரியர் சர்வீஸ்' பல காரணங்களுக்காக தாமதமாகலாம் எனக்கு இன்றே போகணும்.... ஒன்று செய்யுங்க.....' ஒரு காரும் டிரைவரும், ஏற்பாடு செய்து ...இந்த பூங்கொத்தை,இன்றே என் தாயிடம் ,இந்த அட்ரஸ் சில் சேர்த்திடுங்க. "ஓகே சார், இப்பவே ஏற்பாடு செய்கிறேன் இன்றே போய் சேர்ந்துவிடும்.... அதற்கும் சேர்த்து 500 டாலர். " நோ ப்ராப்ளம் பணத்தையும், அம்மாவின்,வீட்டு அட்ரஸ் கொடுத்து விட்டு நகர்ந்தார் அந்த பணக்காரர். மனம் முழுக்க மகிழ்ச்சி, தன் பிஸி நேரத்திலும், தன் அம்மாவின் பிறந்தநாளை மறக்காமல் ,பூங்கொத்து அனுப்பி விடுகிறோம் என சந்தோஷத்துடன் காரை காரில் ஏறப் போக..... ஒரு சின்ன சிறுமி ஒரு ஐந்து ஆறு வயது இருக்கும் அழுதபடி இருக்கிறாள்....." குழந்தை ஏன் அழறே? " அங்கிள் , எனக்கு ஒரு டாலர் பணம் தர முடியுமா ? ஓகே, ஒரு டாலர் தானே தரேன் எதற்குப் பணம்? ஏன் அழுகிறாய்? ஏதாவது தொலைத்து விட்டாயா? 'நோ அங்கிள் " எங்க அம்மாவின் பிறந்தநாள் அங்கிள் இன்று ... நான் வருடா,வருடம் அம்மாவின் பர்த்டே க்கு, அம்மாவுக்கு பிடித்த ஒரு ரோஜா பூ வாங்கித் தருவேன் என்று அம்மாவின் பிறந்தநாள்...என்னிடம் பணம் இல்லை......நீங்க ஒரு டாலர் கொடுத்தால் ஒரு ரோஜா பூ வாங்கி அம்மாவிற்கு கொடுப்பேன். அம்மா எனக்காக வெயிட் டிங்'.... ப்ளீஸ் அங்கிள் ஒரு டாலர் தரமுடியுமா? " பாவம் ஏழை பெண் அவள்....." ஒரு டாலர் என்னமா!.... 10 டாலர் தரேன் எடுத்துக்கோ ... "வேண்டாம் அங்கிள், ஒரே ஒரு டாலர் போதும்.... என ஒரு டாலரை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு 'சிட்'டாக பறந்தாள் அச் சிறுமி. ஏதோ சாக்லேட் வாங்க தான் அப்படி ஒரு டாலர் கேட்கிறாளோ? என நினைத்து அந்த பணக்காரர் மெதுவாக காரை அவள் செல்லும் இடம் நோக்கிச் செலுத்த சொன்னார் டிரைவரிடம். .ஒரு சின்ன பூக்கடையில் ஒரு டாலர் கொடுத்து ஒரு சிகப்பு ரோஜா பூ வாங்க .....கடைக்காரர் அதை அழகாக பேக் செய்து கொடுக்கிறார். மிகுந்த சந்தோஷத்துடன், அச்சிறுமி' பூ வை எடுத்தபடி ஓட ....அச் சிறுமி எங்கு போகிறாள்?... எந்த வீடு?.. தாய் யார்? என அறிய டிரைவரிடம் காரை சிறுமியின் பின்னால் போக சொல்லுகிறார். சிறுமி, பல தெருக்களைக் கடந்து ஓடுகிறாள்.... அவளுக்கு தெரியாமல் அவளைப் பின் தொடர்கிறது கார்.. பல வளைவுகளை,தெருக்களை கடந்து,ஓடும் அவள்......போய் நிற்கும் இடம் சமாதி........ ஒரு கல்லறையின் அருகில் போய் நின்று, ரோஜா பூவை வைத்து.... "அம்மா, 'ஹாப்பி பர்த்டே' உனக்கு மிகப் பிடித்த ரோஜா பூ நான் வாங்கிட்டு வந்துட்டேன் மா ....என கூறி அம்மாவின் கல்லறையில் முத்தமிட ,....பார்த்துக்கொண்டிருந்த பணக்காரர்களில் கரகரவென நீர் சுரந்தது . "சார் , 'மீட்டிங்கிற்கு, நேரமாச்சு... டிரைவர் அவசரப்படுத்த, கண்ணை துடைத்த படி அவசர அவசரமாக காரில் ஏறி, கடைக்கு போய், தான் வாங்கி வைத்த பூங்கொத்ததை, எடுத்துக்கொண்டு வண்டியை,வீட்டிற்கு போக சொன்னார். "பெரிய கார் ,தன் வீட்டின் முன் நிற்பதை பார்த்த .....92 வயதுடைய தாய் கண்ணை சுருக்கி," யாரது ?என பார்க்க .... "அம்மா என அழைத்தபடி பூங்கொத்தை கொடுத்து.... "பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள் அம்மா "என காலில் விழுந்த, மகனை ஆரத் தழுவிய தாய்...... " உனக்கு இருக்கும் எக்கச்சக்க வேலையில், ஏம்பா நீ வந்தே!!!! " அம்மா ,"அன்பை எப்படி வெளிப் படுத்துவது, என ஒரு சிறுமியிடம் நான் கற்றேன். " உயிரோடு இல்லாத தன் தாய்க்கு அச் சிறுமி எப்படி பூங்கொத்தை கொடுத்து அன்பை வெளிப்படுத்தினாள்.....நெகிழ்ந்து விட்டேன்... ஆனால் நான்?...அச் சிறுமியின் மூலமாக அன்பை, எப்படி வெளிப் படுத்துவது என அறிந்தேன் "உயிரோடு இருக்கும், என் தாய்க்கு நேரில் வந்து வாழ்த்து,பார்த்து, வாழ்த்து பெறுவதை விட பெரும் பாக்கியம் எனக்கு ஏது?...மகனை கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டாள் அத் தாய். " தாய், தந்தை இருப்பவர்கள்.....அவர்களுக்கு கொடுக்கும் மரியாதையை, அன்பை, வாரி வழங்க தவறாதீர்கள்....அன்பை வெளிப்படுத்த மறக்காதீர்கள். உங்களின்,உங்கள் பண்பின்,அன்பை நினைத்து,மகிழ்ந்து.... ஒரு சொட்டு கண்ணீர் உங்கள் தாயின் கண்களில் இருந்து வந்தால்.....உங்கள் வாழ்க்கை சிறக்கும்..... எல்லா தாய்க்கும் தன் பிள்ளைகளின் மகிழ்ச்சி,உயர்வு என்றும் சந்தோஷம் "சந்தோஷத்தில்,...மகிழ்ச்சியில், எல்லா தாயின் கண்களிலும் ஆனந்த கண்ணீர் தான் சுரக்கும்...... | |
|
அறியப்படாத யாழ்ப்பாணம் ஒரு பெயர் தெரியாத யாழ்ப்பாண முதியவரின் நாட்குறிப்பில் 1841 ஆண்டிலிருந்து 1933 ஆண்டு வரை நடந்த முக்கியமான சம்பவங்களை பதிவு செய்து இருந்தார். 1841 'உதயதாரகை" (Morning S அமெரிக்கன் மிஷனாரால் வெளியிடப்பட்டது . 1842. யாழ்ப்பாண வாசிகசாலை திறக்கப்பட்டது. 1847. மானிப்பாய் 'கிறீன்' வைத்தியசாலை ஆரம்பம். 1850. யாழ்ப்பாணத்தில் F.N.S. வைத்தியசாவை ஆரம்பம் 1853.(]) திரு. வைமன் கதிரவேற்பிள்ளை அவர்கள் "Literary wirror" என்னும் பத்திரிகை வெளியிடபட்டது. இப்பத்திரிகை பின்னர் "இலங்கைத் தேசா டானி" (The Ceylon Patriot) யாக மாற்றப்பட்டது. (2) யாழ்ப்பாணத்தில் நிழலுருவப்படம் பிடிக்கும் அமெரிக்கன் மிஷனாராற் காட்டப்பட்டது. 1858. பேதிப் பிரளயம் 1868, இலங்கைத் தேசாபிமானி' (The Ceylon Patriot) வெளியிடப்பட்டது. 1866. யாழ்ப்பாணத்தில் பொலிஸ்தானம் ஸ்தாபிக்கப்பட்டது. 1876. "சத்தியவேதபாது காவலன்"(The Catholic Guardian) என்னும் பத்திரிகை வெளியிடப்பட்டது. 1879. ஆறுமுகநாவலரின் பிரிவு 1880. (1) நாயன்மார்சட்டு ஆயுள்வேதவைத்தியசாலை ஆரம்பம் ( 2) யாழ்ப்பாணம் சுப்பிறீங் கோட்டில் மாகாணத்தலைவர் சேர். வில்லியம் துவைனம் அவர்களின் பரிபாலனத்தை தூஷித்து "Ceylon Examiner" என்னும் பத்திரிகையில் எழுதியதற்காக திரு. லூடோவிக்கி என்னும் பத்திராசிரியருக்கு ரூபா. 1000 அபராதம் விதிக்கப்பட்டது. 1884. (1) கிறீஸ்த வாலிப சங்கம் (Y.M.C.A.) வட்டுக் கோட்டையில் நிறுவப்பட்டது. (2) யாழ்ப்பாணத்தில் புயல்காற்றால் பெருஞ் சேதம். 1889. சைவபரிபாலன சபையாரால் "இந்துசாதனம்" (The Hindu Organ) பத்திரிகை வெளியிடப்பட்டது. 1894 (மாசிமீ 3உ) யாழ்ப்பாணத்தில் பூகம்பம். ல் 1895. "இந்து சாதன" (Hindu Organ) பத்திராசிரியர் சத்திய தவேதபாதுகாவலன்' (Catholic Guardian) பத்திரா சிரியர்மீது வைத்த மானநஷ்டத்தாட்சி சுப்பிறீங்கோட் டில் விசாரணை செய்யப்பட்டு விடுதலையடைந்தது. 1898, இணுவில் பெண் வைத்தியசாலை ஆரம்பம். 1902. (1) யாழ்ப்பாண புகையிரத வீதி சேர்.றிச்வே தேசாதிபதி யவர்களால் திறக்கப்பட்டது. (2) சுன்னாகத்தில் சுண்ணாம்பால் செய்யப்பட்ட புத்தரின் உருவம் Dr. போல் ஈ பீரிஸ் அவர்களால் புதைக்கப்பட்ட விடத்திலிருந்து கிளறி எடுக்கப்பட்டது, 1903. இந்துவாலிபர் சங்கம் வண்ணார்பண்ணையில் பட்டது. 1906. "யாழ்ப்பாணச் சங்கம்" நிறுவப்பட்டது. 1907. 'யாழ்ப்பாண F.N. S. வைத்தியசாலை அரசின சிவில் வைத்தியசாலையாக மாற்றப்பட்டது. 1912. திரு. அலன் எபிரகாம் என்னும் யாழ்ப்பாண தமிழ் கணிதவிற்பன்னர் லண்டனில் F. R. A. S. ஆக தெரியப்பட்டது. 1916. புதைக்கப்பட்டிருந்த திரவியமெடுப்பதற்காக வண்ணாபண்ணையில் மனித பலி (1917.சுன்னாகத்தில் பாழாயிருந்த புத்தகோயிலின் அடிக்கட்டிடம் Dr.போல் ஈ.பீரிஸ் அவர்களால்கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. 1918. யாழ்ப்பாணத்தில் புயல்காற்றும் பெருவெள்ளமும். 1922.(1) ஸ்ரீமதி. சரோஜினி தேவியின் யாழ்ப்பாண விஜயம் (2) சுன்னாகம் அ. குமாரசாமிப்புலவரின் பிரிவு. 1925. மாணவ மகாநாடு (பின்னர் வாலிபமகாநாடு) நிறுவப்பட் டது. 1920: மதுப்பானக்கடைகள் மூடப்பட்டன. 1931. (1) 'வலிகாமம் வடக்கு வாலிபர் சங்கம்' நிறுவப்பட்டது (2) கமலாதேவியின் யாழ்ப்பாண விஜயம். (3) வாலிபமகாநாட்டாரால் அரசாங்கசபை பகிஸ்கரிக்கப்பட்டது (4) பண்டிதர் ஜவகர்லால்நேரு, கமலா நேரு,இந்திரா நேரு யாழ்ப்பாண விஜயம். 1932 யாழ்ப்பாணத்துக்கு மின்சார வெளிச்சம். 1933. (1) வடமாகாணத்துக்கு முதன் முறை இலங்கை (திரு. எட்மன்ட் றோட்றிக்கோ) மாகாணத் தலை வரலாற்றில் முதன் முதலாக அச்சில் வந்த முதல் தமிழ் பத்திரிகையின் பெயர் உதயதாரகை அது வெளிவந்தது யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்துதான் வெளி வந்தது என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்க விசயமாகும் அச்சு யந்திரத்தை அமெரிக்க மிசனரிகள் அச்சு கூடத்தை 1820 ஆண்டளவில் இங்கு இறக்குமதி செய்து இருந்தாலும் ஆங்கிலேய காலனித்துவ அரசாங்கம் அதை பாவனை செய்ய அனுமதிக்கவில்லை 1834 ஆண்டளவில் தான் அனுமதித்தார்கள் 1841 ஆண்டு உலகின் முதல் தமிழ் பத்திரிகை இந்த அச்சு யந்திரத்தில் அச்சடிக்கப்பட்டு தெல்லிப்பளை யூனியன் (கல்லூரி)வளாகத்தி்ல் இருந்து வெளி வந்தது புகைப்படம் -உலகின் முதல் தமிழ் பத்திரிகை உதயதாரகை அச்சடிக்கப்பட்ட அச்சு யந்திரம் (2) “பிப் பிரஸ் ' பத்திரிகை வெளியிடப்பட்டது. (3) யாழ்ப்பாணப் பெரிய கோட்டு நீதிபதியாக முதல் முறையாக யாழ்ப்பாணத் தமிழர் திரு.சி. குமாரசாமி நியமிக்கப்பட்டார். | |
நேர்மையை
விதையுங்கள்
ஒரு மிகப்பெரிய நிறுவனத்தின் ஒனர்க்கு வயதான காரணத்தால் அந்த நிறுவனத்தின் தலைமைப் பொறுப்பை CEO அந்த கம்பெனியிலேயே வேலை செய்யும் ஒரு திறமையானவரிடம் கொடுக்கலாம் என்று முடிவு செய்தார். So அந்த Company-ல் வேலை செய்யும் Workers தன்னுடைய ரூம்க்கு வருமாறு கட்டளையிட்டார். உங்களில் ஒருவர் தான் நம் கம்பெனியின் CEO-வாக ஏற்றுக் கொண்டு நிர்வாகிக்க போகிறீர்கள் என்று சொன்னார். So, உங்கள் எல்லோருக்கும் ஒரு Competition ஒன்று நடத்தப் போகிறேன் என்றார். அதில் யார் வெற்றி அடைகிறார்களோ?. அவர் தான் நம் கம்பெனியின் அடுத்த CEO என்று கூறினார். Workers எல்லோரும் அந்த Competition என்னவென்று தெரிந்துக் கொள்ள மிக ஆர்வமாக இருந்தார்கள். அதற்கு அந்த Company Owner அனைவரையும் பார்த்து சொன்னார். என் கையில் கொஞ்சம் விதைகள் (Seeds) இருக்கிறது. இதை ஆளுக்கொன்று நான் தரப்போகிறேன். இந்த விதையை (Seeds) நீங்கள் எடுத்துக் கொண்டு போக வேண்டும். உங்கள் வீட்டில் உள்ள மண்தொட்டியில் வைத்து நடுங்கள். தண்ணீர் ஊற்றி உரமிட்டு நன்றாக வளர்த்து எடுக்க வேண்டும்.
யார் செடியை Plant மிக நன்றாக வளர்த்து உள்ளீர்கள். Next Year கொண்டு வந்து என்னிடம் காண்பிக்க Show வேண்டும் என்று சொன்னார். யார் செடியை நல்ல வளர்த்து உள்ளீர்களோ அவர் தான் இந்த நிறுவனத்தின் CEO என்று சொன்னார். ஒரு வழியாக 6 மாதம் கடந்து விட்டது. Still அவன் தொட்டியில் செடி முளைக்கவே இல்லை. ஒருவேளை நான் விதையை வீணாக்கிவிட்டேனோ? என்று சொல்லி புலம்பிக் கொண்டியிருந்தான். But டெய்லியும் அந்த செடிக்கு வாட்டர் ஊற்றுவதை மட்டும் அவன் நிறுத்தவே இல்லை. அவனுடைய மண் தொட்டியில் செடி வளரவே இல்லை என்ற விஷயத்தை Matter அவன் யாரிடமும் சொல்லவில்லை. இப்படியே ஒரு வருடம் சென்று விட்டது. All Workers செடிகளை ஓனரிடம் காட்டுவதற்காக கொண்டு வந்தார்கள். ராமு செடியே இல்லாத Empty தொட்டியை எடுத்துக் கொண்டு போக மாட்டேன் என்று கூறினான். அதற்கு இராமுவின் Wife அவரை சமாதானப்படுத்தினார். நீங்கள் One Year முழுவதும் ஓனர் சொன்ன மாதிரியே செய்து உள்ளீர்கள். But தொட்டியில் செடி தான் முளைக்கவே இல்லை. இந்த விஷயத்திற்கு நீங்கள் என்ன தான் செய்ய முடியும். எனவே நீங்கள் Always நேர்மையாகவே நடந்துக் கொள்ளுங்கள். மண்தொட்டியை எடுத்துக் கொண்டு போங்கள். உங்கள் முதலாளியிடம் காட்டுங்கள் என்று கூறினாள். இராமுவும் செடி இல்லாத Empty தொட்டியை எடுத்துக் கொண்டு ஆபீஸ்க்கு சென்றான். எல்லோருடைய தொட்டியையும் பார்த்தான். விதவிதமான செடிகள் ஒவ்வொன்றும் நல்ல உயரத்தில் இருந்தது. இவன் தொட்டியை பார்த்த எல்லாரும் சிரித்தார்கள். அந்த Company Owner அனைவரையும் தன் ரூம்க்கு செடிகளை எடுத்து வருமாறு கூறினார். எல்லாத்தையும் பார்த்து விட்டு சொன்னார். All Workers செம்மையாக செடியை வளர்த்து கொண்டு வந்து இருக்கிறீர்கள். உங்களில் இருந்து ஒருவர் தான் Today நம் Company CEO பொறுப்பினை ஏற்றுக்கொள்ள உள்ளீர்கள் என்று சொன்னார். எல்லோருடைய செடியையும் பார்த்துக் கொண்டே சென்றார். Ramu தன் கொண்டு வந்த Empty மண்தொட்டியை வைத்துக் கொண்டு Last வரிசையில் நின்று கொண்டியிருந்தான். இராமுவை பக்கத்தில் வருமாறு கூறுகிறார். ராமுவும் பயந்துக் கொண்டே சென்றான். அவன் மனதில் நினைத்துக் கொண்டே சென்றான். நான் வேற ஒழுங்காக Plant வளர்க்கவில்லை. So, நம்மை ஒர்க்கிலிருந்து நில் என்று சொல்ல போகிறார் என்று அவனே Think பண்ணிக் கொண்டே அங்கேச் சென்றான். முதலாளி கேட்டார் உன் செடி எங்கே? என்று கேட்டார். Past One Year அந்த விதையை நட்டு, இயற்கை உரமிட்டு வாட்டர் விட்டு வந்தார். இது போன்ற All விஷயத்தையும் தெளிவாக எடுத்து சொன்னான். ஓனர், இராமுவை தவிர எல்லாரும் உட்கார சொன்னார். இராமுவின் தோளில் ஓனர் கையை போட்டு இவர் தான் நம் Company CEO என்று சொன்னார். நிர்வாகத்தை ஏற்று நடத்த போகின்றார் என்று சொன்னார். இதை கேட்ட Ramu-க்கு ஒரே அதிர்ச்சியாக இருந்தது. Ramu கொண்டு வந்த ஜாடியில் தான் செடியே வளரவே இல்லை. எதற்கு அப்புறம் Company CEO பொறுப்பை என்னிடம் கொடுக்கிறார் என்று சற்று Mesh பார்த்தான். அதற்கான பதிலையும் முதலாளி சொன்னார். Last Year நான் உங்கள் அனைவருக்கும் ஒவ்வொரு Seeds கொடுத்தேன். அந்த விதைகள் அனைத்தும் சுடு தண்ணீரில் அவிக்கப்பட்ட விதைகள். அது ஒருநாளும் முளைக்கவே முளைக்காது. உங்கள் அனைவர்க்கும் நான் கொடுத்த விதை முளைக்காமல் இருந்திருக்கும். அந்த காரணத்தினால் Instead of வேற ஒரு விதையை வளர்த்துள்ளீர்கள். அதை இங்கேச் செடியாக கொண்டு வந்து உள்ளீர்கள். But இராமு மட்டுமே Honest நடந்து இருக்கின்றான். அதனால் தான் இராமுக்கு மட்டும் தான் நம் Companyயை நிர்வாகிக்கும் CEO இருக்கின்றது என்று சொன்னார். இதனை கேட்ட Ramu-க்கு ரொம்பவே பெருமையாக இருந்தது. ஓனர்
இராமுவின் நேர்மையினைப் பாராட்டி அந்த கம்பெனி CEO பொறுப்பை கொடுத்தார். நாம் சொல்கின்ற சொல்லும், பயணிக்கின்ற வழி நேர்மையாக இருந்தால் Success நம்மைத் தேடி வரும். வாழ்க்கையில் நேர்மையாக இருக்க முயல்வது ஒரு போராட்டம் தான். உண்மையும், நேர்மையும் தர்மத்தை பாதுகாக்கும். நேர்மை ஒருபோதும் வீண் போகாது. நம் வாழ்வில் நேர்மை தவறாமல் கடைபிடித்து வாழுகின்ற போது Money, பதவியும் நம்மைத் தேடி வரும். |
| ||||||||||||||||||
| பனாட்டு பனாட்டு என்ற தின்பண்டம் தொல்காப்பியத்தில் பேசுகிறாதாம் அதை பற்றி அவர் கூறுவதை கீழே பார்க்கலாம் பல்கலைக்கழக நிகழ்வுகள் தவிர மீதமிருந்த நாட்களையும் நேரத்தையும் இலக்கிய நண்பர்களைச் சந்திக்கவும் யாழ்ப்பாணப் பகுதிகளைச் சுற்றிப் பார்க்கவும் பயன்படுத்திக்கொண்டோம். யாழ்ப்பாணப் பகுதிகளின் வீடுகள் கேரளத்தை நினைவுபடுத்தின. சுற்றிலும் வேலியும் மரங்கள் நிறைந்த தோட்டமும் கொண்ட தனிவீடுகள். பனையோலை, தென்னங்கீற்றுகளால் ஆன வேலிகளுடன் தற்போதைய தகர அட்டைகள் கட்டியவையும் கணிசமாக இருந்தன. நெரிசலற்ற சாலைகள். வாகனங்கள் குறைவு. மக்கள்தொகையும் குறைவு. கடற்கரைப் பகுதிகள் மிக அழகானவை. அங்குள்ள கிராமங்களில் பனைத் தொகுதிகள் நிறைந்திருந்தன. பனை சார்ந்த பண்பாடும் மிகுதி. தமிழ் இலக்கணத்தில் 'பனாட்டு' என்னும் சொல்லைப் பற்றித் தனி நூற்பாவே உண்டு. அப்பகுதியை நடத்தும்போது 'பனை வெல்லம் என்னும் கருப்பட்டிதான் அது என்று ஆசிரியர்கள் சொல்வது வழக்கம். பனம்பழச் சாறு பிழிந்து செய்யும் இனிப்புப் பண்டம் என்பதையும் அது இலங்கையில் இப்போதும் இருக்கிறது என்பதையும் சில ஆண்டுகளுக்கு முன் அறிந்தேன். அந்தப் 'பனாட்டு' எப்படி இருக்கிறது என்பதைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற எனது ஆவல் யாழ்ப்பாணச் சந்தையில் தீர்ந்தது . உண்டு பார்த்துக் கொஞ்சம் விலைக்கும் வாங்கிக்கொண்டோம். பனம்பழத்தைச் சுரண்டிப் பழக்கூழ் போன்ற அதன் சாறெடுத்து ஓலைத் தடுக்கில் ஊற்றிக் காயவைத்தால் அடை போல ஆகிறது. துண்டுகளாக நறுக்கி அதைப் பொட்டலம் கட்டி விற்பனை செய்கிறார்கள். அதைச் செய்வதில் அங்கங்கே சிறுசிறு வித்தியாசங்கள் உள்ளன. பனைகள் மிகுந்த எங்கள் ஊரிலோ தமிழ்நாட்டின் பிற பகுதிகளிலோ இல்லாத இந்தப் பதார்த்தம் இலங்கையில் இப்போதும் பரவலாக இருப்பது வியப்பான செய்தி. தொல்காப்பியம் இந்தச் சொல்லைப் பதிவு செய்திருக்கிறது என்றால் இரண்டாயிரம் ஆண்டுக்கு முற்பட்ட உணவு இது எனத்தெரிகிறது. அக்காலத்தில் தமிழ்நாட்டில் இது வழக்கில் இருந்து பின்னர் மறைந்து போய்விட்டதா? பனைகள் இப்போதும் நிறைந்திருக்கும் நாட்டில் எப்படி ஓர் பண்டம் மறைந்து போகும்? இலங்கை வழக்கைக் கருத்தில் கொண்டே இந்நூற்பாவைத் தொல்காப்பியம் இந்தச் சொல்லைப் பதிவு செய்திருக்கிறது என்றால் இரண்டாயிரம் ஆண்டுக்கு முற்பட்ட உணவு இது எனத் தெரிகிறது. அக்காலத்தில் தமிழ்நாட்டில் இது வழக்கில் இருந்து பின்னர் மறைந்து போய்விட்டதா? பனைகள் இப்போதும் நிறைந்திருக்கும் நாட்டில் எப்படி ஓர் பண்டம் மறைந்து போகும்? இலங்கை வழக்கைக் கருத்தில் கொண்டே இந்நூற்பாவைத் தொல்காப்பியர் எழுதியிருக்க வேண்டும். இலங்கையில் வாழும் தமிழர்களின் தொன்மைக்கு இச்சொல்லும் ஒரு சான்றாகக் கூடும் எனத் தோன்றியது. கேரளத்தைப் போல வீடுகள் மட்டுமல்ல, சில உணவு வகைகளும் அங்குள்ளன. குறிப்பாகப் புட்டு, புட்டு அவிப்பதற்கான தனிவகைப் பாத்திரங்களையும் கண்டோம். அரிசியிலும் கேரளத்துச் சாயல், செந்நிறத்தில் கொட்டை அரிசிச் சோற்றின் சுவை அருமை. வெறுஞ்சோற்றை அள்ளி உண்டாலே வாய் மணக்கிறது. தேங்காய் எண்ணெய் சமையலுக்குப் பயன்படுகிறது. மீன் குழம்பும் பொரித்த மீனும் நன்றாகக் கிடைக்கின்றன. நல்ல தேநீரைத்தான் எங்குமே குடிக்க இயலவில்லை. எத்தனை சொன்னாலும் பால் வண்ணத்திலேயே தேநீர் தருகிறார்கள் யாழ்ப்பாணத்தை சுற்றி செல்கையில் வல்வெட்டித்துறையில் பிரபாகரனது ஊர் கரவெட்டியில்
இது கா.சிவத்தம்பியின் ஊர்
என்று காட்டினார்கள் |
கருநாடக இசைக்கு மொழியில்லை ஜாதி இருக்கிறது அதுதான் சுருதி சேர்க்கிறது லயமாகவும் பின் தொடர்கிறது. தியாகராஜ சுவாமிகள் சக்கிலியராகவோ, நாயுடுவாகவோ இருந்திருந்தால்…?கேள்வி - பாடல்களில் மொழியை விட இசையே சிறப்பு. இசை தான் வார்த்தைகளைத் தாண்டிய உணர்வுகளைப் பிரதிபலிக்கும் என்று அடிக்கடி எழுதுகிறீர்கள். அதைத்தான் பார்ப்பனர்களும் சொல்கிறார்கள். “கர்நாடக சங்கீதத்தைத் தமிழில் பாடு” என்றால், “இசைக்கு மொழியில்லை. மொழிகளைக் கடந்தது இசை” என்கிறார்கள். உங்களின் இசை பற்றிய கருத்து தமிழ் விரோதமும் பார்ப்பன தன்மையும் உள்ளதாக இருக்கிறது. அவர்களுக்கும், இசை பற்றிய உங்களின் புரிதலுக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை? -வீரபாண்டியன். வார்த்தைகளால் பாடுவதைவிட வாத்தியக் கருவிகளால் இசைக்கப்படுகிற இசையே உன்னதம். அது தருகிற உணர்வுகளை ஒரு போதும் மொழியால் முடியவே முடியாது, என்பதை இன்னும் கூடுதலாக அழுத்திச் சொல்கிறேன். பாடலில் கூட ‘சந்தம்’ தான் உங்களை முதலில் ஈர்க்கிறது. மொழி இரண்டாம் பட்சம்தான். இதை நீங்கள் திரை இசை, கருநாடக சங்கீதம், மேற்கத்திய இசை இவற்றோடு ஒப்பிட்டுப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதல்ல, தமிழர்களின் வாழ்க்கையோடு கலந்த பறை, தவில், நாதஸ்வரம் இவையே அதற்குச் சாட்சி. இவற்றில் குரலிசை என்பதே இல்லை. இசை மட்டும்தான். பறையும் நாதஸ்வரமும் தவிலும்; துக்கம், மகிழ்ச்சி, எழுச்சி இன்னும் பல உணர்வுகளை நம் உள்ளமெங்கும் அள்ளித் தெளிக்கும். பறை இசைக் கலைஞர், நாதஸ்வரம்-தவில் கலைஞர்கள் சொல்லலாம், “இசைக்கு மொழியில்லை. மொழிகளைக் கடந்தது இசை” என்று. ஆனால், கருநாடக சங்கீத வித்துவான்கள் அப்படிச் சொல்வதற்குத் தகுதியற்றவர்கள், அருகதையற்றவர்கள். கருநாடக சங்கீதத்தில் பிரதானமே குரல் தான். அங்கு வாத்தியங்களுக்குப் பெயரே பக்க வாத்தியம். கருநாடக சங்கீதத்தில் உள்ள பிரச்சினை, மொழியல்ல; அதில் ஜாதிய கண்ணோட்டம் நிறைந்த அரசியல் இருக்கிறது. ‘தமிழை விடச் சமஸ்கிருதம் உயர்ந்தது’ என்பது போலவே ‘கருநாடக இசைக்குத் தெலுங்குதான் பொருத்தமானது’ என்கிற எண்ணமும். அதற்குக் காரணம் அவர்களுக்குத் தெலுங்கு மேல் உள்ள ஈடுபாடல்ல; தியாகராஜர் ஒரு தெலுங்கு பார்ப்பனர். அவர் கீர்த்தனைகளைத் தெலுங்கில்தான் பாடியிருக்கிறார். தியாகராஜர் மீது உள்ள ஈடுபாடுதான் தெலுங்கின் மீது உள்ள ஈடுபாடு போல் பிரதிபலிக்கிறது. தியாகராஜர் தெலுங்கு பேசிய நாயுடுவாகவோ, இன்னும் குறிப்பாக சக்கிலியராகவோ இருந்திருந்தால்…? ‘அப்படி ஒருத்தர் இருந்தாரா?’ என்ற நிலை ஏற்பட்டிருக்கும். தியாகராஜர் நம்பூதிரியாக இருந்து மலையாளத்தில் பாடியிருந்தால் இவர்களுக்கும் மலையாள உணர்வு பொங்கி வழிந்திருக்கும். அதனால்தான் தெலுங்கு கீர்த்தனைகளுக்கு முன்பே தமிழில் கீர்த்தனைகள் பாடிய அருணாசலக் கவிராயர், முத்துத் தாண்டவர், மாரிமுத்தாப் பிள்ளை இவர்களை விட தியாகய்யர், சியாமா சாஸ்திரிகள், முத்துச்சாமி தீட்சிதர் இவர்களின் தெலுங்கு, சமஸ்கிருத கீர்த்தனைகள் ‘அவர்களுக்கு’ பிடிக்கிறது என்பது மட்டுமல்ல உயர்வாகவும் தெரிகிறது. காரணம் ‘அவர்கள் தமிழில் பாடினார்கள்’ என்பதினால் அல்ல, அவர்கள் பெயருக்குப் பின் ஐயர், சாஸ்திரிகள், தீட்சிதர் என்ற பெயர் இல்லாததினால்தான். இருந்திருந்தால், தெலுங்கு கீர்த்தனைகளை மட்டும் விரும்பி பாடுகிற ‘தமிழர்களான இவர்களுக்கு’ தமிழ் உணர்வும் நிறைந்திருக்கும். ‘தியாகராஜருக்கு முன்பே கீர்த்தனைகளைப் பாடியவர்கள் இவர்கள்தான்’ என்று அவர்களுக்குரிய மரியாதையும் முறையாகக் கிடைத்திருக்கும். இன்னும் நெருக்கிப் பார்த்தோமானால், அதை நிரூபிப்பது போல் இன்றைய சாட்சியாகவும், அருணாசலக் கவிராயர், முத்துத் தாண்டவர், மாரிமுத்தாப் பிள்ளை இவர்களின் கீர்த்தனைகளை, தமிழ்ப் பாடல்கள் பாடும்போது கூட ‘அவர்கள்’ பாடுவதில்லை. மாறாக, கோபால கிருஷ்ண பாரதியார், பாவநாசம் சிவன், சுப்பிரமணிய பாரதியார் பாடல்களைத் தான் உணர்ந்து, உருகி தமிழ் உணர்வாக வெளிப்படுத்துகிறார்கள். காரணம் ‘இவர்கள்’ பெயருக்குப் பின்னால் ‘அது’ இல்லாவிட்டாலும் பெயருக்குள் ‘அது’ தானே இருக்கிறது. ‘நாதஸ்வர-தவில்’ இசை மிக துல்லியமான செவ்வியல் இசை வடிவம். அது தியாகராஜர் காலத்துக்கு முன்பிருந்தே அருணாசலக் கவிராயர், முத்துத் தாண்டவர், மாரிமுத்தாப் பிள்ளை காலத்துக்கு முந்தைய காலத்திலிருந்தே இருக்கிறது. ‘இவர்கள்’ பாடுகிற எல்லா கீர்த்தனைகளையும் நாதஸ்வர இசையில் வாசிக்கிறார்கள். இசை வேளாளர் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் கலையோடு வளர்ந்தவர்கள். அவர்களிடம் இருந்து இசைப் பாடலையும் நாட்டியத்தையும் தங்களின் கண்டுபிடிப்பாக, தகுதி திறமையாக அடையாளப்படுத்திக் கொண்ட ‘இவர்கள்’, ஏன் ‘நாதஸ்வர-தவில்’ வாசிப்பில் இன்றுவரை ஒருவர்கூட பங்கெடுக்கவில்லை? தோளில் வைத்து வாசிக்க வேண்டிய மேற்கத்திய வாத்தியக் கருவியான, வெள்ளைக்காரனின் violin – னை குழந்தையைப் போல் மடியில் வைத்து கர்நாடக சங்கீதத்திற்குப் பயன்படுத்துகிற இவர்கள் ஏன் நாதஸ்வரம்-தவில் வாசிப்பதில்லை? இந்தக் கேள்வியோடு தமிழ் இசை-கருநாடக சங்கீதம் இவற்றுக்குள்ள அரசியல் பிரச்சினையைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்யுங்கள். ‘கருநாடக சங்கீதத்தைத் தமிழில் பாடு’ என்றால், ‘இசைக்கு மொழி முக்கியமில்லை. மொழிகளைக் கடந்தது இசை’ என்கிறார்கள், பல நேரங்களில் அவர்களாகவும் சில நேரங்களில் இவர்களாகவும் திடீரென்று சிவலிங்கத்தைப் போல் ‘அரூபமாக’வும் காட்சி தருகிற ‘அவர்கள்-இவர்கள்’. அதையே நான் இப்படிக் கேட்கிறேன், ‘இசைக்கு மொழி முக்கியமில்லை. மொழிகளைக் கடந்தது இசை. அப்போ தெலுங்கில் மட்டும் எதற்கு பாடனும்? -வே. மதிமாறன்- 2013. ஆகஸ்ட் 17 அன்று எழுதியது. | |
10 | |
12 | |
13 | |
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக